بدون تصویر

آیه ۲ سوره غاشیه

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۲ سوره غاشیه
مشخصات قرآنی
نام سورهغاشیه
تعداد آیات سوره۲۶
شماره آیه۲
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۱۹
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۲ سوره غاشیه دومین آیه از هشتاد و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به چگونگی حالات روحی و جسمی گناه‌کاران در روز قیامت اشاره می‌شود. بر طبق متن آیه «دیدن عذابها و کیفرهای سخت الهی در آن روز، حالتی از ترس و خواری را در سیمای گناه‌کاران ظاهر می‌سازد و چهره آنان را می‌پوشاند.»

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ آیهٔ ۲ از سورهٔ ۸۸ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«چهره‌هایی در آن روز خوار خواهند بود»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«در چنین روز چهره‌هایی خاکسار باشند»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به چگونگی حالات روحی و جسمی گناه‌کاران در روز قیامت اشاره می‌شود. بر طبق متن آیه «دیدن عذاب‌ها و کیفرهای سخت الهی در آن روز، حالتی از ترس، اضطراب و خواری را در سیمای گناه‌کاران ظاهر می‌سازد و چهره آنان را می‌پوشاند.»[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره غاشیه، هشتاد و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ذاریات و پیش از سوره کهف نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره غاشیه، یک آیه (آیه ۲۲) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.