آیه ۴ سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مکی قرآن using HotCat) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴ سوره قارعه''' چهارمین [[آیه]] از صد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۴ سوره قارعه''' چهارمین [[آیه]] از صد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به توصیف [[روز قیامت]] پرداخته و می‌گوید: «در آن روز مردم مانند پروانه‌های پراکنده به هر سو می‌روند.» در لغت «فراشة» بسیاری آن را به پروانه و گروهی آن را به معنی ملخ دانسته‌اند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به توصیف روز قیامت پرداخته و می‌گوید: «در آن روز مردم مانند پروانه‌های پراکنده به هر سو می‌روند.» در لغت «فراشة» بسیاری آن را به پروانه و گروهی آن را به معنی ملخ دانسته‌اند. به عقیده مکارم، تشبیه به پروانه اشاره به حیرت و سرگردانی مردم در آن روز و تشبیه به ملخ‌ها اشاره به حرکت نامنظم مردم در هنگام حرکت دسته جمعی آنها در آن روز است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۶۲|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع قیامت]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع انسان]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۳۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | قارعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره قارعه چهارمین آیه از صد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به توصیف روز قیامت پرداخته و می‌گوید: «در آن روز مردم مانند پروانه‌های پراکنده به هر سو می‌روند.» در لغت «فراشة» بسیاری آن را به پروانه و گروهی آن را به معنی ملخ دانسته‌اند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«روزی است که مردمان همچون پروانه‌های پراکنده خواهند بود»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«روزی که مردم مانند پروانه‌های پراکنده باشند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به توصیف روز قیامت پرداخته و می‌گوید: «در آن روز مردم مانند پروانه‌های پراکنده به هر سو می‌روند.» در لغت «فراشة» بسیاری آن را به پروانه و گروهی آن را به معنی ملخ دانسته‌اند. به عقیده مکارم، تشبیه به پروانه اشاره به حیرت و سرگردانی مردم در آن روز و تشبیه به ملخ‌ها اشاره به حرکت نامنظم مردم در هنگام حرکت دسته جمعی آنها در آن روز است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قارعه، صد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی‌امین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۶۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قارعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۲۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
