آیه ۷ سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷ سوره قارعه''' هفتمین [[آیه]] از صد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۷ سوره قارعه''' هفتمین [[آیه]] از صد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه زندگی سراسر رضایت بخش نیکوکاران در [[جهان آخرت]] بیان شده است. بنابه عقیده [[تفسیر قرآن|مفسران]]، تعبیر «عیشة راضیة» جمله ای گویا برای شرح زندگی پر نعمت و سراسر آرامش و امنیت [[بهشت|بهشتیان]] در [[قیامت]] است. از نظر آنان این ویژگی تنها مختص زندگی جهان دیگر است؛ چراکه آرامش و سختی زندگی دنیا همواره با هم آمیخته و توأم با یکدیگرند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه زندگی سراسر رضایت بخش نیکوکاران در جهان آخرت بیان شده است. بنابه عقیده مفسران، تعبیر «عیشة راضیة» جمله ای گویا برای شرح زندگی پر نعمت و سراسر آرامش و امنیت بهشتیان در قیامت است. از نظر آنان این ویژگی تنها مختص زندگی جهان دیگر است؛ چراکه آرامش و سختی زندگی دنیا همواره با هم آمیخته و توأم با یکدیگرند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۶۶|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع قیامت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۳۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | قارعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۷ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷ سوره قارعه هفتمین آیه از صد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه زندگی سراسر رضایت بخش نیکوکاران در جهان آخرت بیان شده است. بنابه عقیده مفسران، تعبیر «عیشة راضیة» جمله ای گویا برای شرح زندگی پر نعمت و سراسر آرامش و امنیت بهشتیان در قیامت است. از نظر آنان این ویژگی تنها مختص زندگی جهان دیگر است؛ چراکه آرامش و سختی زندگی دنیا همواره با هم آمیخته و توأم با یکدیگرند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«او در زندگی رضایت‌بخشی به سر می‌برد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«او در زندگانی پسندیده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه زندگی سراسر رضایت بخش نیکوکاران در جهان آخرت بیان شده است. بنابه عقیده مفسران، تعبیر «عیشة راضیة» جمله ای گویا برای شرح زندگی پر نعمت و سراسر آرامش و امنیت بهشتیان در قیامت است. از نظر آنان این ویژگی تنها مختص زندگی جهان دیگر است؛ چراکه آرامش و سختی زندگی دنیا همواره با هم آمیخته و توأم با یکدیگرند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قارعه، صد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی‌امین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۶۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۶۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قارعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۲۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
