آیه ۲ سوره توحید: تفاوت میان نسخه‌ها
(ایجاد مقاله آیات) |
(ابرابزار) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲ سوره توحید''' دومین [[آیه]] از صد و دوازدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مذکور به صفت «صمد» از صفات [[خداوند]] اشاره شده که برای این واژه معانی مختلفی بیان شده است. به گزارش مکارم مفسر شیعی، برخی گفته‌اند: «صمد» کسی است که هر وقت چیزی را اراده کند؛ می‌گوید موجود باش، آن چیز فوراً موجود می‌شود. بنابه نقل بعضی «صمد» به معنای چیزی است که تو خالی نیست؛ بلکه پر است. | |||
== متن == | == متن == | ||
متن [[آیه]] را [[فخر رازی]]، از مفسران [[سنی|سنی مذهب]] و [[علامه طباطبایی|محمدحسین طباطبایی]]، مفسر [[شیعه]]، چنین گزارش کرده‌اند:<ref>{{پک|رازی|۱۴۲۰|ک=تفسیر کبیر|ص= | متن [[آیه]] را [[فخر رازی]]، از مفسران [[سنی|سنی مذهب]] و [[علامه طباطبایی|محمدحسین طباطبایی]]، مفسر [[شیعه]]، چنین گزارش کرده‌اند:<ref>{{پک|رازی|۱۴۲۰|ک=تفسیر کبیر|ص=۳۶۱|ج=۳۲}}</ref><ref>{{پک|طباطبایی|۱۳۹۵|ک=تفسیر المیزان|ص=۶۶۸|ج=۲۰}}</ref> | ||
<blockquote>{{آیه خودکار|تزئینی=بله}}</blockquote> | <blockquote>{{آیه خودکار|تزئینی=بله}}</blockquote> | ||
== ترجمه == | == ترجمه == | ||
[[محمدگل گمشادزهی]]، مترجم سنی [[حنفی|حنفی مذهب]] در ترجمه آیه آورده است:<ref>{{پک|گمشادزهی|۱۳۹۴|ک=ترجمه معانی قرآن کریم|ص= | [[محمدگل گمشادزهی]]، مترجم سنی [[حنفی|حنفی مذهب]] در ترجمه آیه آورده است:<ref>{{پک|گمشادزهی|۱۳۹۴|ک=ترجمه معانی قرآن کریم|ص=۶۰۴}}</ref> | ||
<blockquote>{{color|Brown|{{ترجمه خودکار|مترجم=گمشادزهی}}}}</blockquote> | <blockquote>{{color|Brown|{{ترجمه خودکار|مترجم=گمشادزهی}}}}</blockquote> | ||
[[بهاءالدین خرمشاهی]]، مترجم شیعه [[شیعه دوازده‌امامی|امامی مذهب]] در ترجمه این آیه آورده است:<ref>{{پک|خرمشاهی|۱۳۹۳|ک=ترجمه خرمشاهی|ص= | [[بهاءالدین خرمشاهی]]، مترجم شیعه [[شیعه دوازده‌امامی|امامی مذهب]] در ترجمه این آیه آورده است:<ref>{{پک|خرمشاهی|۱۳۹۳|ک=ترجمه خرمشاهی|ص=۶۰۴}}</ref> | ||
<blockquote>{{color|Brown|{{ترجمه خودکار|مترجم=خرمشاهی}}}}</blockquote> | <blockquote>{{color|Brown|{{ترجمه خودکار|مترجم=خرمشاهی}}}}</blockquote> | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مذکور به صفت «صمد» از صفات خداوند اشاره شده که برای این واژه معانی مختلفی بیان شده است. به گزارش مکارم، برخی گفته‌اند: «صمد» کسی است که هر وقت چیزی را اراده کند؛ می‌گوید موجود باش، آن چیز فوراً موجود می‌شود. بنابه نقل بعضی «صمد» به معنای چیزی است که تو خالی نیست؛ بلکه پر است. اما به عقیده مکارم، در اصل لغت «صمد» به معنی شخص بزرگی است که همه نیازمندان به سوی او می‌روند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۳۷–۴۴۰|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
به گزارش ''[[فرهنگ‌نامه علوم قرآن]]''، [[سوره توحید]]، صد و دوازدهمین [[فهرست سوره‌های قرآن|سوره قرآن]] است. این [[سوره]] را در [[ترتیب نزول قرآن|ترتیب نزول]]، بیست و دومین سوره نازل شده بر [[محمد|پیامبر اسلام]] دانسته‌اند که پس از [[سوره ناس]] و پیش از [[سوره نجم]] نازل شد. در [[مکی و مدنی]] بودن سوره اختلاف است و به عقیده برخی، یک مرتبه در [[مکه]] و یک مرتبه در [[مدینه]] نازل شده است.<ref>{{پک|1=دفتر تبلیغات اسلامی|2=۱۳۸۸|ک=فرهنگ‌نامه علوم قرآن|ص=۲۸۴۱|ف=سوره توحید}}</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع توحید]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۵۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | توحید | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره توحید دومین آیه از صد و دوازدهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آیه مذکور به صفت «صمد» از صفات خداوند اشاره شده که برای این واژه معانی مختلفی بیان شده است. به گزارش مکارم مفسر شیعی، برخی گفته‌اند: «صمد» کسی است که هر وقت چیزی را اراده کند؛ می‌گوید موجود باش، آن چیز فوراً موجود می‌شود. بنابه نقل بعضی «صمد» به معنای چیزی است که تو خالی نیست؛ بلکه پر است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
اللَّهُ الصَّمَدُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«خداوند سرور و والا و برآورنده امیدها و برطرفک‌کنندة نیازها است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«خداوند صمد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مذکور به صفت «صمد» از صفات خداوند اشاره شده که برای این واژه معانی مختلفی بیان شده است. به گزارش مکارم، برخی گفته‌اند: «صمد» کسی است که هر وقت چیزی را اراده کند؛ می‌گوید موجود باش، آن چیز فوراً موجود می‌شود. بنابه نقل بعضی «صمد» به معنای چیزی است که تو خالی نیست؛ بلکه پر است. اما به عقیده مکارم، در اصل لغت «صمد» به معنی شخص بزرگی است که همه نیازمندان به سوی او می‌روند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره توحید، صد و دوازدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ناس و پیش از سوره نجم نازل شد. در مکی و مدنی بودن سوره اختلاف است و به عقیده برخی، یک مرتبه در مکه و یک مرتبه در مدینه نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۳۶۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۶۶۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۴۳۷–۴۴۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره توحید»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۴۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
