آیه ۵ سوره فلق: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مدنی قرآن using HotCat) |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵ سوره فلق''' پنجمین [[آیه]] از صد و سیزدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۵ سوره فلق''' پنجمین [[آیه]] از صد و سیزدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، [[قرآن]] دستور داده است که «از شر هر حسودی به هنگامیکه [[حسد]] می‌ورزد؛ به [[خداوند]] پناه ببرید.» | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، قرآن دستور داده است که «از شر هر حسودی به هنگامیکه حسد می‌ورزد؛ به خداوند پناه ببرید.» به گزارش مکارم، از آنجایی که قرآن حسد را در کنار شرور حیوانات و شیاطین قرار داده است؛ معلوم می‌شود که حسد از زشت‌ترین صفات رذیله انسان‌هاست. به عقیده او، از این آیات نتیجه گرفته می‌شود که حسودان، مهاجمینی که در تاریکی شب‌ها حمله می‌کنند و وسوسه گرانی که ایمان مردم را سست می‌کنند؛ مهم‌ترین منابع شر و فساد هستند که بنابه متن آیات باید از شر همه آنها به خداوند پناه برد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۶۲|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۵۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | فلق | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵ | ||||
| شماره آیه | ۵ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵ سوره فلق پنجمین آیه از صد و سیزدهمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، قرآن دستور داده است که «از شر هر حسودی به هنگامیکه حسد می‌ورزد؛ به خداوند پناه ببرید.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و از شر حسود بدان‌گاه که حسد می‌ورزد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و از شر رشک‌بری که رشک برد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، قرآن دستور داده است که «از شر هر حسودی به هنگامیکه حسد می‌ورزد؛ به خداوند پناه ببرید.» به گزارش مکارم، از آنجایی که قرآن حسد را در کنار شرور حیوانات و شیاطین قرار داده است؛ معلوم می‌شود که حسد از زشت‌ترین صفات رذیله انسان‌هاست. به عقیده او، از این آیات نتیجه گرفته می‌شود که حسودان، مهاجمینی که در تاریکی شب‌ها حمله می‌کنند و وسوسه گرانی که ایمان مردم را سست می‌کنند؛ مهم‌ترین منابع شر و فساد هستند که بنابه متن آیات باید از شر همه آنها به خداوند پناه برد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره فلق، صد و سیزدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیستمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره فیل و پیش از سوره ناس نازل شد. در مکی و مدنی بودن این سوره اختلاف است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۳۷۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۶۷۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۴۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره فلق»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۱۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
