آیه ۶ سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶ سوره قارعه''' ششمین [[آیه]] از صد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات پیشین، در این آیه به زنده شدن [[مرگ|مردگان]] اشاره می‌شود که با توجه به اعمال انسان‌ها به دو گروه تقسیم شده‌اند: گروهی از انسان‌ها که ترازوهای اعمالشان سنگین است و این سنگینی وزن اعمالشان در اینجا نشانه نیکوکار بودن و سعادت آنها شمرده می‌شود. | '''آیه ۶ سوره قارعه''' ششمین [[آیه]] از صد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات پیشین، در این آیه به زنده شدن [[مرگ|مردگان]] اشاره می‌شود که با توجه به اعمال انسان‌ها به دو گروه تقسیم شده‌اند: گروهی از انسان‌ها که ترازوهای اعمالشان سنگین است و این سنگینی وزن اعمالشان در اینجا نشانه نیکوکار بودن و سعادت آنها شمرده می‌شود. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات پیشین، در این آیه به زنده شدن مردگان اشاره می‌شود که با توجه به اعمال انسان‌ها به دو گروه تقسیم شده‌اند: گروهی از انسان‌ها که ترازوهای اعمالشان سنگین است و این سنگینی وزن اعمالشان در اینجا نشانه نیکوکار بودن و سعادت آنها شمرده می‌شود. به گزارش مکارم، «موازین» جمع میزان و به معنای وسیله سنجش است. بنابه نظر برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]]، تعبیر موازین به این خاطر است که اولیا و قوانین الهی و همچنین صفات و اعمال انسان‌ها متعددند؛ لذا الگوها و ترازوهای سنجش متفاوتند و هر کدام از اعمال را با میزان مخصوص آن عمل می‌سنجند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات پیشین، در این آیه به زنده شدن مردگان اشاره می‌شود که با توجه به اعمال انسان‌ها به دو گروه تقسیم شده‌اند: گروهی از انسان‌ها که ترازوهای اعمالشان سنگین است و این سنگینی وزن اعمالشان در اینجا نشانه نیکوکار بودن و سعادت آنها شمرده می‌شود. به گزارش مکارم، «موازین» جمع میزان و به معنای وسیله سنجش است. بنابه نظر برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]]، تعبیر موازین به این خاطر است که اولیا و قوانین الهی و همچنین صفات و اعمال انسان‌ها متعددند؛ لذا الگوها و ترازوهای سنجش متفاوتند و هر کدام از اعمال را با میزان مخصوص آن عمل می‌سنجند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۶۳–۲۶۶|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع قیامت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۳۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | قارعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره قارعه ششمین آیه از صد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات پیشین، در این آیه به زنده شدن مردگان اشاره می‌شود که با توجه به اعمال انسان‌ها به دو گروه تقسیم شده‌اند: گروهی از انسان‌ها که ترازوهای اعمالشان سنگین است و این سنگینی وزن اعمالشان در اینجا نشانه نیکوکار بودن و سعادت آنها شمرده می‌شود.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«اما هرکس که کفه‌های (نیکی‌های) او سنگین باشد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«در آن حال هر کس کفه‌ها[ی اعمال خیر]ش سنگینی کند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات پیشین، در این آیه به زنده شدن مردگان اشاره می‌شود که با توجه به اعمال انسان‌ها به دو گروه تقسیم شده‌اند: گروهی از انسان‌ها که ترازوهای اعمالشان سنگین است و این سنگینی وزن اعمالشان در اینجا نشانه نیکوکار بودن و سعادت آنها شمرده می‌شود. به گزارش مکارم، «موازین» جمع میزان و به معنای وسیله سنجش است. بنابه نظر برخی مفسران، تعبیر موازین به این خاطر است که اولیا و قوانین الهی و همچنین صفات و اعمال انسان‌ها متعددند؛ لذا الگوها و ترازوهای سنجش متفاوتند و هر کدام از اعمال را با میزان مخصوص آن عمل می‌سنجند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قارعه، صد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی‌امین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۶۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۶۳–۲۶۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قارعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۲۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
