آیه ۱ سوره توحید: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱ سوره توحید''' یکمین [[آیه]] از صد و دوازدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع اصلی آیات این سوره، [[توحید]] و بیان چهار صفت از [[الله|خداوند یکتا]]<nowiki/>ست و به گزارش مکارم، علت نزول سوره، | '''آیه ۱ سوره توحید''' یکمین [[آیه]] از صد و دوازدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع اصلی آیات این سوره، [[توحید]] و بیان چهار صفت از [[الله|خداوند یکتا]]<nowiki/>ست و به گزارش مکارم، علت نزول سوره، سؤال [[یهودیان]] دربارهٔ [[خداوند]] بوده است. [[قرآن]] در اولین آیه در توصیف الله می‌گوید: «او خداوند یکتا و یگانه است.» | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که موضوع اصلی آیات این سوره، توحید و بیان چهار صفت از خداوند یکتاست و به گزارش مکارم، علت نزول سوره، | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که موضوع اصلی آیات این سوره، توحید و بیان چهار صفت از خداوند یکتاست و به گزارش مکارم، علت نزول سوره، سؤال یهودیان دربارهٔ خداوند بوده است. قرآن در اولین آیه در توصیف الله می‌گوید: «او خداوند یکتا و یگانه است.» به عقیده او، آغاز جمله با «هُوَ» که مفهومی مبهم دارد؛ اشاره به این نکته است که ذات خداوند در نهایت خفا و از دسترس افکار انسان‌ها بیرون می‌باشد. در این آیه، الله با وصف [[احد (اسماء الحسنی)|احد]] یاد شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۳۱–۴۳۷|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع توحید]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۵۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | توحید | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴ | ||||
| شماره آیه | ۱ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱ سوره توحید یکمین آیه از صد و دوازدهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. موضوع اصلی آیات این سوره، توحید و بیان چهار صفت از خداوند یکتاست و به گزارش مکارم، علت نزول سوره، سؤال یهودیان دربارهٔ خداوند بوده است. قرآن در اولین آیه در توصیف الله می‌گوید: «او خداوند یکتا و یگانه است.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به نام خداوند بخشندة مهربان، بگو: خدا یگانة یکتا است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به نام خداوند بخشنده مهربان، بگو او خداوند یگانه است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که موضوع اصلی آیات این سوره، توحید و بیان چهار صفت از خداوند یکتاست و به گزارش مکارم، علت نزول سوره، سؤال یهودیان دربارهٔ خداوند بوده است. قرآن در اولین آیه در توصیف الله می‌گوید: «او خداوند یکتا و یگانه است.» به عقیده او، آغاز جمله با «هُوَ» که مفهومی مبهم دارد؛ اشاره به این نکته است که ذات خداوند در نهایت خفا و از دسترس افکار انسان‌ها بیرون می‌باشد. در این آیه، الله با وصف احد یاد شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره توحید، صد و دوازدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ناس و پیش از سوره نجم نازل شد. در مکی و مدنی بودن سوره اختلاف است و به عقیده برخی، یک مرتبه در مکه و یک مرتبه در مدینه نازل شده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۳۵۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۶۶۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۴۳۱–۴۳۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره توحید»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۴۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
