بدون تصویر

آیه ۲ سوره فلق: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
(ابرابزار)
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات آیه}}
{{جعبه اطلاعات آیه}}


'''آیه ۲ سوره فلق''' دومین [[آیه]] از صد و سیزدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم مفسر شیعی، منظور از شر در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، [[جن]]، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر [[نفس اماره]] است.  
'''آیه ۲ سوره فلق''' دومین [[آیه]] از صد و سیزدهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم مفسر شیعی، منظور از شر در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، [[جن]]، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر [[نفس اماره]] است.


== متن ==
== متن ==
خط ۱۸: خط ۱۸:


== محتوا ==
== محتوا ==
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم، منظور از شر، در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، جن، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر نفس اماره است. به عقیده او، تعبیر «من شر ماخلق» مفهومش این نیست که آنچه خدا خلق کرده در ذات خودش شر دارد؛ بلکه شر هنگامی ایجاد می‌شود که مخلوقات از مسیر اصلی خود و از قوانین طبیعت خارج شوند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۵۸-۴۵۹|ج=۲۷}}</ref>
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم، منظور از شر، در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، جن، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر نفس اماره است. به عقیده او، تعبیر «من شر ماخلق» مفهومش این نیست که آنچه خدا خلق کرده در ذات خودش شر دارد؛ بلکه شر هنگامی ایجاد می‌شود که مخلوقات از مسیر اصلی خود و از قوانین طبیعت خارج شوند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۵۸–۴۵۹|ج=۲۷}}</ref>


== شأن نزول و ترتیب ==
== شأن نزول و ترتیب ==
خط ۳۹: خط ۳۹:
{{ناوبری آیات}}
{{ناوبری آیات}}
{{قرآن}}
{{قرآن}}
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}}


[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]]
[[رده:آیه‌های با موضوع خلقت]]
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]]
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۵۳

آیه ۲ سوره فلق
مشخصات قرآنی
نام سورهفلق
تعداد آیات سوره۵
شماره آیه۲
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۲۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۲ سوره فلق دومین آیه از صد و سیزدهمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم مفسر شیعی، منظور از شر در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، جن، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر نفس اماره است.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ آیهٔ ۲ از سورهٔ ۱۱۳ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«از شر هر آنچه آفریده است»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«از شر هر آنچه آفریده است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم، منظور از شر، در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، جن، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر نفس اماره است. به عقیده او، تعبیر «من شر ماخلق» مفهومش این نیست که آنچه خدا خلق کرده در ذات خودش شر دارد؛ بلکه شر هنگامی ایجاد می‌شود که مخلوقات از مسیر اصلی خود و از قوانین طبیعت خارج شوند.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره فلق، صد و سیزدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیستمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره فیل و پیش از سوره ناس نازل شد. در مکی و مدنی بودن این سوره اختلاف است.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.