آیه ۲۱ سوره معارج: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۱ سوره معارج''' بیست و یکمین [[آیه]] از هفتادمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سومین صفت ناپسند انسان‌ها اشاره شده و آنان را کسانی می‌داند که در خوبی‌ها و رسیدن [[ | '''آیه ۲۱ سوره معارج''' بیست و یکمین [[آیه]] از هفتادمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سومین صفت ناپسند انسان‌ها اشاره شده و آنان را کسانی می‌داند که در خوبی‌ها و رسیدن [[نعمت]]<nowiki/>ها [[بخل]] می‌ورزند و از دادن نعمت به دیگران دریغ می‌کنند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به سومین صفت ناپسند انسان‌ها اشاره شده و آنان را کسانی می‌داند که در خوبی‌ها و رسیدن نعمتها بخل می‌ورزند و از دادن نعمت به دیگران دریغ می‌کنند. به گزارش او، برخی از مفسران لغت «هلوع» را «حریص» و گروهی آن را «کم طاقت» | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به سومین صفت ناپسند انسان‌ها اشاره شده و آنان را کسانی می‌داند که در خوبی‌ها و رسیدن نعمتها بخل می‌ورزند و از دادن نعمت به دیگران دریغ می‌کنند. به گزارش او، برخی از مفسران لغت «هلوع» را «حریص» و گروهی آن را «کم طاقت» گفته‌اند؛ بنابراین بر اساس [[تفسیر قرآن|تفسیر]] اول «حرص، جزع و بخل» سه صفت مذموم انسان برشمرده شده است و بنابر تفسیر دوم، دو صفت «جزع و بخل» در آیات بعدی، تفسیر کلمه «هلوع» هستند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۸|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۵۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | معارج | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴۴ | ||||
| شماره آیه | ۲۱ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۱ سوره معارج بیست و یکمین آیه از هفتادمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سومین صفت ناپسند انسان‌ها اشاره شده و آنان را کسانی می‌داند که در خوبی‌ها و رسیدن نعمتها بخل می‌ورزند و از دادن نعمت به دیگران دریغ می‌کنند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و چون خوبی بدو رو کند بخیل می‌گردد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و چون خیر به او رسد، بازدارنده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به سومین صفت ناپسند انسان‌ها اشاره شده و آنان را کسانی می‌داند که در خوبی‌ها و رسیدن نعمتها بخل می‌ورزند و از دادن نعمت به دیگران دریغ می‌کنند. به گزارش او، برخی از مفسران لغت «هلوع» را «حریص» و گروهی آن را «کم طاقت» گفته‌اند؛ بنابراین بر اساس تفسیر اول «حرص، جزع و بخل» سه صفت مذموم انسان برشمرده شده است و بنابر تفسیر دوم، دو صفت «جزع و بخل» در آیات بعدی، تفسیر کلمه «هلوع» هستند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره معارج، هفتادمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره حاقه و پیش از سوره نبأ نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه اول از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره معارج، یک یا دو آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۴۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۱۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۲۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره معارج»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۷۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
