آیه ۱۱ سوره مدثر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۱ سوره مدثر''' یازدهمین [[آیه]] از هفتاد و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۱ سوره مدثر''' یازدهمین [[آیه]] از هفتاد و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. موضوع این آیه در مورد [[انذار]] [[ولید بن مغیره مخزومی]] یکی از [[کافران]] و سران معروف [[قریش]] است که [[محمد|پیامبر اسلام]] را «ساحر» می‌نامید. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه دربارهٔ ولید بن مغیره نازل شده است که به محمد نسبت سِحر می‌داد. به گزارش او، ممکن است که توصیف «وحیدا» هم اشاره به خالق و هم مخلوق باشد. به عقیده مکارم، در صورتیکه منظور اولی باشد؛ یعنی او را به من واگذار؛ من خودم او را به تنهایی [[عذاب]] می‌کنم یا من تنها خودم او را آفریدم و [[نعمت]] به او بخشیدم ولی او قدردان و شکرگزار نبود. در صورت دوم اشاره به این مطلب است که او را به هنگام تولد تک و تنها آفریدم و بعدها به او اموال و فرزندانی بخشیدم. یا اینکه او خود را «وحید» یعنی (شخص منحصر به فرد عرب) می‌دانست و این آیات در استهزای او نازل شده است. مکارم در پایان تفسیر اول را مناسب‌تر دانسته است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۲۲–۲۲۳|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مدثر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۶ | ||||
| شماره آیه | ۱۱ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱ سوره مدثر یازدهمین آیه از هفتاد و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. موضوع این آیه در مورد انذار ولید بن مغیره مخزومی یکی از کافران و سران معروف قریش است که پیامبر اسلام را «ساحر» می‌نامید.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
ذَرْنِي وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«مرا واگذار با آن کسی‌که او را تک و تنها آفریده‌ام»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«مرا با کسی که تنها آفریده‌ام واگذار»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه دربارهٔ ولید بن مغیره نازل شده است که به محمد نسبت سِحر می‌داد. به گزارش او، ممکن است که توصیف «وحیدا» هم اشاره به خالق و هم مخلوق باشد. به عقیده مکارم، در صورتیکه منظور اولی باشد؛ یعنی او را به من واگذار؛ من خودم او را به تنهایی عذاب می‌کنم یا من تنها خودم او را آفریدم و نعمت به او بخشیدم ولی او قدردان و شکرگزار نبود. در صورت دوم اشاره به این مطلب است که او را به هنگام تولد تک و تنها آفریدم و بعدها به او اموال و فرزندانی بخشیدم. یا اینکه او خود را «وحید» یعنی (شخص منحصر به فرد عرب) می‌دانست و این آیات در استهزای او نازل شده است. مکارم در پایان تفسیر اول را مناسب‌تر دانسته است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مدثر، هفتاد و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره مزمل و پیش از سوره حمد نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره مدثر، یک آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۰۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۱۳۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۲۲۲–۲۲۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مدثر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
