آیه ۱۴ سوره انفطار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیههای مکی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۴ سوره انفطار''' چهاردهمین [[آیه]] از هشتاد و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۴ سوره انفطار''' چهاردهمین [[آیه]] از هشتاد و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سرانجام بدکاران اشاره می‌شود که جایگاه آنان در آتش [[جهنم|دوزخ]] است. «فجّار» (جمع فاجر) در اصل از «فَجر» به معنى شكافتن وسيع گرفته شده است. بدین جهت هست که واژه فجور در مورد اعمال كسانى كه پرده [[تقوا]] را مى‌درند و در راه [[گناه]] قدم مى‌گذارند؛ به كار مى‌رود. «جحيم» (از ماده جَحم) به معنى بر افروختن آتش است و بنابراين «جحيم» همان آتش فروزان و شعله‌وری است که معمولا در تعبير قرآن به معنى دوزخ آمده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، در این آیه به سرانجام بدکاران اشاره می‌شود که جایگاه آنان در آتش دوزخ است. «فجّار» (جمع فاجر) در اصل از «فَجر» به معنى شكافتن وسيع گرفته شده است. بدین جهت هست که واژه فجور در مورد اعمال كسانى كه پرده تقوى را مى‌درند و در راه گناه قدم مى‌گذارند؛ به كار مى‌رود. «جحيم» (از ماده جَحم) به معنى بر افروختن آتش است و بنابراين «جحيم» همان آتش فروزان و شعله‌وری است که معمولا در تعبير قرآن به معنى دوزخ آمده است. <ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۳۲-۲۳۳|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۲ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۳۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انفطار | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره انفطار چهاردهمین آیه از هشتاد و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سرانجام بدکاران اشاره می‌شود که جایگاه آنان در آتش دوزخ است. «فجّار» (جمع فاجر) در اصل از «فَجر» به معنى شكافتن وسيع گرفته شده است. بدین جهت هست که واژه فجور در مورد اعمال كسانى كه پرده تقوا را مى‌درند و در راه گناه قدم مى‌گذارند؛ به كار مى‌رود. «جحيم» (از ماده جَحم) به معنى بر افروختن آتش است و بنابراين «جحيم» همان آتش فروزان و شعله‌وری است که معمولا در تعبير قرآن به معنى دوزخ آمده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و همانا بدکاران در دوزخند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و بی‌گمان نافرمانان در آتش دوزخند»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، در این آیه به سرانجام بدکاران اشاره می‌شود که جایگاه آنان در آتش دوزخ است. «فجّار» (جمع فاجر) در اصل از «فَجر» به معنى شكافتن وسيع گرفته شده است. بدین جهت هست که واژه فجور در مورد اعمال كسانى كه پرده تقوى را مى‌درند و در راه گناه قدم مى‌گذارند؛ به كار مى‌رود. «جحيم» (از ماده جَحم) به معنى بر افروختن آتش است و بنابراين «جحيم» همان آتش فروزان و شعله‌وری است که معمولا در تعبير قرآن به معنى دوزخ آمده است. [۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره انفطار، هشتاد و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتاد و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نازعات و پیش از سوره انشقاق نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۷۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۶۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۲۳۲-۲۳۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انفطار»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۸۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
