آیه ۱۱ سوره ضحی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۱ سوره ضحی''' یازدهمین [[آیه]] از نود و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به [[محمد|پیامبر اسلام]] و [[مسلمانان]] دستور داده می‌شود که [[ | '''آیه ۱۱ سوره ضحی''' یازدهمین [[آیه]] از نود و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به [[محمد|پیامبر اسلام]] و [[مسلمانان]] دستور داده می‌شود که [[نعمت]]<nowiki/>ها را بازگو کنند. این بازگو کردن نعمات هم به زبان و هم به عمل انجام می‌شود که در حقیقت به عنوان [[شکرگزاری]] از [[خداوند]] محسوب می‌گردد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، به پیامبر اسلام و مسلمانان دستور داده می‌شود که نعمتها را بازگو کنند. این بازگو کردن نعمات هم به زبان و هم به عمل انجام می‌شود که در حقیقت به عنوان شکرگزاری از خداوند محسوب می‌گردد. به گزارش مکارم، برخی از [[تفسیر قرآن|مفسران]] معتقدند که منظور از نعمت در اینجا، تنها نعمت‌های معنوی مانند [[نبوت]] یا [[قرآن]] است؛ درحالیکه بنابر نظر بعضی دیگر آیه همه نعمت‌های معنوی و مادی را شامل می‌شود.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، به پیامبر اسلام و مسلمانان دستور داده می‌شود که نعمتها را بازگو کنند. این بازگو کردن نعمات هم به زبان و هم به عمل انجام می‌شود که در حقیقت به عنوان شکرگزاری از خداوند محسوب می‌گردد. به گزارش مکارم، برخی از [[تفسیر قرآن|مفسران]] معتقدند که منظور از نعمت در اینجا، تنها نعمت‌های معنوی مانند [[نبوت]] یا [[قرآن]] است؛ درحالیکه بنابر نظر بعضی دیگر آیه همه نعمت‌های معنوی و مادی را شامل می‌شود.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۰۸–۱۱۰|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ ۱۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | ضحی | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۱۱ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱ سوره ضحی یازدهمین آیه از نود و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به پیامبر اسلام و مسلمانان دستور داده می‌شود که نعمتها را بازگو کنند. این بازگو کردن نعمات هم به زبان و هم به عمل انجام می‌شود که در حقیقت به عنوان شکرگزاری از خداوند محسوب می‌گردد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و نعمت‌های پروردگارت را بازگو کن»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اما درباره نعمت پروردگارت [با سپاس] سخن بگوی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، به پیامبر اسلام و مسلمانان دستور داده می‌شود که نعمتها را بازگو کنند. این بازگو کردن نعمات هم به زبان و هم به عمل انجام می‌شود که در حقیقت به عنوان شکرگزاری از خداوند محسوب می‌گردد. به گزارش مکارم، برخی از مفسران معتقدند که منظور از نعمت در اینجا، تنها نعمت‌های معنوی مانند نبوت یا قرآن است؛ درحالیکه بنابر نظر بعضی دیگر آیه همه نعمت‌های معنوی و مادی را شامل می‌شود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره ضحی، نود و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، یازدهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره فجر و پیش از سوره انشراح نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۲۰۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۲۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۱۰۸–۱۱۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره ضحی»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۸۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
