آیه ۲ سوره فلق: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
[[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مدنی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع خدا]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع خلقت]] | |||
نسخهٔ ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۳:۰۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | فلق | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره فلق دومین آیه از صد و سیزدهمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم مفسر شیعی، منظور از شر در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، جن، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر نفس اماره است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«از شر هر آنچه آفریده است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«از شر هر آنچه آفریده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه فرمان می‌دهد که «[به او پناه ببر] از شر تمام آنچه آفریده است.» به گزارش مکارم، منظور از شر، در اینجا شر و بدی همه موجودات شرور، انسان‌های شرور، جن، حیوانات و حوادث و پیشامدهای شر و همچنین شر نفس اماره است. به عقیده او، تعبیر «من شر ماخلق» مفهومش این نیست که آنچه خدا خلق کرده در ذات خودش شر دارد؛ بلکه شر هنگامی ایجاد می‌شود که مخلوقات از مسیر اصلی خود و از قوانین طبیعت خارج شوند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره فلق، صد و سیزدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیستمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره فیل و پیش از سوره ناس نازل شد. در مکی و مدنی بودن این سوره اختلاف است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۳۷۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۶۷۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۴۵۸-۴۵۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره فلق»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۱۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
