وحی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{خدا}} | {{خدا}} | ||
'''وحی'''، لغتی [[قرآنی]] است که در وهله اول به معنای نوعی ارتباط الهام گونه‌ی بدون کلام صوتی است. [[وحی در قرآن]] به عنوان نحوه‌ای از سخن گفتن استثنائی [[خداوند]] با مخلوقاتش است.{{sfn|Bearman|Bianquis|Bosworth|2002|p=۵۳}} [[پیامبران]] تنها دریافت کنندگان وحی نیستند، بلکه ازین طریق با زنبورها {{متن قرآن|سوره=۱۶|آیه=۶۸|تزئینی=بله}} و آسمان و زمین {{متن قرآن|سوره=۱۲|آیه=۴۱|تزئینی=بله}} نیز صحبت شده است. همچنین خداوند تنها منبع وحی هم نیست، [[شیطان]] و [[جن]] نیز از طریق وحی دوستان خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند: {{متن قرآن|سوره=۶|آیه=۱۲۱|تزئینی=بله}} اما این وحی است که الهام‌بخش پیامبران است.{{sfn|Bearman|Bianquis|Bosworth|2002|p=۵۴}} | '''وحی'''، لغتی [[قرآنی]] است که در وهله اول به معنای نوعی ارتباط الهام گونه‌ی بدون کلام صوتی است. [[وحی در قرآن]] به عنوان نحوه‌ای از سخن گفتن استثنائی [[خداوند]] با مخلوقاتش است.{{sfn|Bearman|Bianquis|Bosworth|2002|p=۵۳}} [[پیامبران]] تنها دریافت کنندگان وحی نیستند، بلکه ازین طریق با زنبورها {{متن قرآن|سوره=۱۶|آیه=۶۸|تزئینی=بله}} و آسمان و زمین {{متن قرآن|سوره=۱۲|آیه=۴۱|تزئینی=بله}} نیز صحبت شده است. همچنین خداوند تنها منبع وحی هم نیست، [[شیطان]] و [[جن]] نیز از طریق وحی دوستان خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند: {{متن قرآن|سوره=۶|آیه=۱۲۱|تزئینی=بله}} اما این وحی است که الهام‌بخش پیامبران است.{{sfn|Bearman|Bianquis|Bosworth|2002|p=۵۴}} | ||
== ارجاعات == | == پانویس == | ||
=== ارجاعات === | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
== منابع == | === منابع === | ||
{{آغاز منابع}} | {{آغاز منابع}} | ||
{{آغاز چپ‌چین}} | {{آغاز چپ‌چین}} | ||
نسخهٔ ۴ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۲
| بخشی از سلسله مقالات در مورد: |
| خداباوری |
|---|
وحی، لغتی قرآنی است که در وهله اول به معنای نوعی ارتباط الهام گونه‌ی بدون کلام صوتی است. وحی در قرآن به عنوان نحوه‌ای از سخن گفتن استثنائی خداوند با مخلوقاتش است.[۱] پیامبران تنها دریافت کنندگان وحی نیستند، بلکه ازین طریق با زنبورها 
وَأَوْحَىٰ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ 
و آسمان و زمین يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا ۖ وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْ رَأْسِهِ ۚ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ 
نیز صحبت شده است. همچنین خداوند تنها منبع وحی هم نیست، شیطان و جن نیز از طریق وحی دوستان خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند: وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ ۗ وَإِنَّ الشَّيَاطِينَ لَيُوحُونَ إِلَىٰ أَوْلِيَائِهِمْ لِيُجَادِلُوكُمْ ۖ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ 
اما این وحی است که الهام‌بخش پیامبران است.[۲]
پانویس
ارجاعات
- ↑ Bearman, Bianquis & Bosworth 2002, p. 53.
- ↑ Bearman, Bianquis & Bosworth 2002, p. 54.
منابع
- Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E., eds. (2002). The Encyclopedia of Islam. Vol. 11. Brill. ISBN 90-04-12756-9.