آیه ۸ سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها
(ابرابزار) |
|||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع قیامت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۳۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | قارعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۸ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸ سوره قارعه هشتمین آیه از صد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. سبکی ترازوی اعمال انسان‌های بدکار و گناه‌کار نکته‌ای است که در این آیه به آن اشاره شده است. بنابه نظر مفسران، منظور از میزان به معنای ظاهری آن که دارای دو کفه مخصوص است؛ نمی‌باشد. بلکه به هرگونه وسیله سنجش گفته می‌شود و براساس برخی روایات علی بن ابی‌طالب و امامان از نسل او همان موازین و وسیله سنجش اعمال انسان‌ها در قیامت هستند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اما کسی‌که ترازوی (نیکی‌ها و حسنات) او سبک باشد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اما کسی که کفه‌هایش سبکی یابد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که سبکی ترازوی اعمال انسان‌های بدکار و گناه‌کار نکته‌ای است که در این آیه به آن اشاره شده است. بنابه نظر مفسران، منظور از میزان به معنای ظاهری آن که دارای دو کفه مخصوص است؛ نمی‌باشد. بلکه به هرگونه وسیله سنجش گفته می‌شود و براساس برخی روایات علی بن ابی‌طالب و امامان از نسل او همان موازین و وسیله سنجش اعمال انسان‌ها در قیامتند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قارعه، صد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی‌امین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۶۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۶۴–۲۶۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قارعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۲۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
