بدون تصویر

آیه ۹ سوره قارعه

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۳۵ توسط Shahroudi (بحث | مشارکت‌ها) (+رده:آیه‌های با موضوع قیامت، +رده:آیه‌های با موضوع جهنم (هات‌کت))
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۹ سوره قارعه
مشخصات قرآنی
نام سورهقارعه
تعداد آیات سوره۱۱
شماره آیه۹
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۲۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۹ سوره قارعه نهمین آیه از صد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه برای شرح حال بدکاران در قیامت از تعبیر «هاویه» استفاده شده است که این واژه از (ماده هوی) به معنای سقوط کردن و افتادن است و از نام‌های دوزخ می‌باشد.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ آیهٔ ۹ از سورهٔ ۱۰۱ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«مادر (مهربان) او پرتگاه دوزخ است»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«بازگشتگاه او دوزخ است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه برای شرح حال بدکاران در قیامت از تعبیر «هاویه» استفاده شده است که این واژه از (ماده هوی) به معنای سقوط کردن و افتادن است و از نام‌های دوزخ می‌باشد.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قارعه، صد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی‌امین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.