سوره یس

سورهٔ قرآن

یس
دسته‌بندی	مکی
نام‌های دیگر	قلب قرآن، حبیب نجار، معمّه، دافعه، قاضیه، العظیمه عندالله
اطلاعات آماری
شمارهٔ نزول	۴۱
جزء	۲۲ و ۲۳
حزب‌	۴۴
شمار آیه‌ها	۸۳
متن سوره
ترجمهٔ فارسی
فاطر فاطر	صافات صافات

«سوره یس» معروف به قلب قران و سی و ششمین سوره قرآن است و دارای ۸۳ آیه می‌باشد. بزرگان نقل کرده‌اند که این سوره به بیان اصول دین (توحید، نبوت و معاد) پرداخته است.

نام‌گذاری

این سوره با حروف مُقَطَّعه یاء و سین آغاز می‌شود؛ لذا این سوره را یاسین می‌نامند. همچنین این سوره را سوره «حبیب نجار» نیز نامیده‌اند؛ چراکه داستان حبیب نجار در آیات ۱۳ تا ۳۰ آمده است. نام‌های دیگر این سوره «قاضیه» به علت برآورده کردن حاجات، «العظیمه عندالله». «مُعَمَّه» و «المُدافعة القاضیة» است؛ زیرا خیر دنیا و آخرت را برای تلاوت کنندگان این سوره به ارمغان می‌آورد و بدی‌ها و زشتی‌ها را از آن‌ها دفع می‌کند و هر حاجتی را برایش برآورده می‌سازد. و همچنین از ششمین امام شیعیان، جعفر صادق نقل شده است که سوره یس به عنوان «ریحانة القرآن» است.

شأن نزول

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره یس، سی و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره جن و پیش از سوره فرقان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره یس، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.

محتوا و هدف سوره

این سوره به بیان اصول سه گانه دین: نبوت، توحید،معاد . نخست از نبوت شروع شده است، و حال مردم در قبول و رد دعوت انبیا بیان می کند، و بیان می کند که : نتیجه دعوت حق انبياء، احیای آنان است و اینکه مردم در راه سعادت قرار بگیرند و حجت بر مخالفان تمام کند در بطور کلی تکمیل هر دو گروه است، عده ای در راه سعادت و دیگر در راه شقاوت.

سپس این سوره بعد از بیان مسئله نبوت به توحید می پردازد.و آياتى در باب توحید برمى‌شمارد، و سپس در ادامه توحید به مسئله معاد پرداخته شده، زنده شدن مردم را در قيامت براى گرفتن جزا، و جداسازى مجرمين از متقين را بيان نموده و سپس حال هر يك از اين دو طايفه را توصيف مى‌كند.

و در آخر دوباره به همان مطلبى كه آغاز كرده بود برگشته، خلاصه‌اى از نبوت،توحید،معاد را بيان، و بر آنها استدلال مى‌كند و سوره را ختم مى‌نمايد.

پانویس

منابع

• دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۹۰). «سوره نبأ». فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.