بدون تصویر

آیه ۶ سوره عادیات

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۱۴ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۴ توسط Shahroudi (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۶ سوره عادیات
مشخصات قرآنی
نام سورهعادیات
تعداد آیات سوره۱۱
شماره آیه۶
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۲۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۶ سوره عادیات ششمین آیه از صدمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه به پاسخ قسم آیه‌های قبل، پرداخته و می‌گوید: «مسلماً انسان نسبت به نعمتهای پروردگارش ناسپاس است.» بنابه نظر مفسران منظور از انسان در آیه، آنانی هستند که از تعلیمات وحی دوری کرده و آن را نپذیرفته‌اند.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ آیهٔ ۶ از سورهٔ ۱۰۰ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«بی‌گمان انسان نسبت به پروردگار خود ناسپاس است»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«که انسان در برابر پروردگارش ناسپاس است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه به پاسخ قسم آیه‌های قبل، پرداخته و می‌گوید: «مسلماً انسان نسبت به نعمت‌های پروردگارش ناسپاس است.» بنابه نظر مفسران منظور از انسان در آیه، آنانی هستند که از تعلیمات وحی دوری کرده و آن را نپذیرفته‌اند. «کنود» در لغت به زمینی گفته می‌شود که چیزی از آن نمی‌روید و در اینجا به انسان بخیل اطلاق شده است.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره عادیات، صدمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهاردهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره عصر و پیش از سوره کوثر نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.