آیه ۱۱ سوره مدثر
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مدثر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۶ | ||||
| شماره آیه | ۱۱ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱ سوره مدثر یازدهمین آیه از هفتاد و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. موضوع این آیه در مورد انذار ولید بن مغیره مخزومی یکی از کافران و سران معروف قریش است که پیامبر اسلام را«ساحر» می‌نامید.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
ذَرْنِي وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«مرا واگذار با آن کسی‌که او را تک و تنها آفریده‌ام»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«مرا با کسی که تنها آفریده‌ام واگذار»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه درباره ولید بن مغیره نازل شده است که به محمد نسبت سِحر می‌داد. به گزارش او، ممکن است که توصیف «وحیدا» هم اشاره به خالق و هم مخلوق باشد. به عقیده مکارم، در صورتیکه منظور اولی باشد؛ یعنی او را به من واگذار؛ من خودم او را به تنهایی عذاب می‌کنم یا من تنها خودم او را آفریدم و نعمت به او بخشیدم ولی او قدردان و شکرگزار نبود. در صورت دوم اشاره به این مطلب است که او را به هنگام تولد تک و تنها آفریدم و بعدها به او اموال و فرزندانی بخشیدم. یا اینکه او خود را «وحید» یعنی (شخص منحصر به فرد عرب) می‌دانست و این آیات در استهزای او نازل شده است. مکارم در پایان تفسیر اول را مناسب‌تر دانسته است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره مدثر، هفتاد و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره مزمل و پیش از سوره حمد نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره مدثر، یک آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۷۰۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۱۳۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۲۲۲-۲۲۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مدثر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۶۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
