وحی

وحی، لغتی قرآنی است که در وهله اول به معنای نوعی ارتباط الهام گونه‌ی بدون کلام صوتی است. وحی در قرآن به عنوان نحوه‌ای از سخن گفتن استثنائی خداوند با مخلوقاتش است. پیامبران تنها دریافت کنندگان وحی نیستند، بلکه ازین طریق با زنبورها  وَأَوْحَىٰ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ   و آسمان و زمین  يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا ۖ وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْ رَأْسِهِ ۚ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ   نیز صحبت شده است. همچنین خداوند تنها منبع وحی هم نیست، شیطان و جن نیز از طریق وحی دوستان خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند:  وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ ۗ وَإِنَّ الشَّيَاطِينَ لَيُوحُونَ إِلَىٰ أَوْلِيَائِهِمْ لِيُجَادِلُوكُمْ ۖ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ   اما این وحی است که الهام‌بخش پیامبران است.

منابع

• Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E., eds. (2002). The Encyclopedia of Islam. Vol. 11. Brill. ISBN 90-04-12756-9.