آیه ۲ سوره قارعه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | قارعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره قارعه دومین آیه از صد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه برای تأکید بیشتر بر اهمیت موضوع می‌گوید: «چه حادثه کوبنده‌ای است؟!» بنابه نظر مفسران، تعبیر به «کوبنده» به این علت است که در قیامت وحشت، خوف و ترس فراوانی دل‌ها را فرامی‌گیرد؛ به‌گونه‌ای که دل‌ها را می‌کوبد و به‌لرزه درمی‌آورد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
مَا الْقَارِعَةُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«(آن) فروکوبنده چیست؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«درهم کوب چیست؟»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه برای تأکید بیشتر بر اهمیت موضوع می‌گوید: «چه حادثه کوبنده‌ای است؟!» بنابه نظر مفسران، تعبیر به «کوبنده» به این علت است که در قیامت وحشت، خوف و ترس فراوانی دل‌ها را فرامی‌گیرد؛ به‌گونه‌ای که دل‌ها را می‌کوبد و به‌لرزه درمی‌آورد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قارعه، صد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی‌امین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۶۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۶۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره قارعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۲۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
