بدون تصویر

آیه ۱۴ سوره بلد

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۱۴ سوره بلد
مشخصات قرآنی
نام سورهبلد
تعداد آیات سوره۲۰
شماره آیه۱۴
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۱۹
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۱۴ سوره بلد چهاردهمین آیه از نودمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به اطعام گرسنگان تأکید شده است که از گردنه‌های مهم قیامت محسوب می‌شود. در لغت «مسغبة» (از ماده سغب) به معنی گرسنگی گفته شده است که به عقیده مکارم مفسر شیعی، در اینجا با توجه به کلمه «یوم» پیش از آن اشاره به ایام قحطی و خشک‌سالی دارد.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ آیهٔ ۱۴ از سورهٔ ۹۰ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«یا خوراک دادن در روز گرسنگی»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«یا اطعامی [از بینوایان‌] در روزی گرسنگی زده‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به اطعام گرسنگان تأکید شده است که از گردنه‌های مهم قیامت محسوب می‌شود. در لغت «مسغبة» (از ماده سغب) به معنی گرسنگی گفته شده است که به عقیده مکارم در اینجا با توجه به کلمه «یوم» پیش از آن اشاره به ایام قحطی و خشک‌سالی دارد.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بلد، نودمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ق و پیش از سوره طارق نازل شد. در مکی و مدنی بودن این سوره، اختلاف نظر وجود دارد.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.