بدون تصویر

آیه ۲۴ سوره قیامت

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۲۴ سوره قیامت
مشخصات قرآنی
نام سورهقیامت
تعداد آیات سوره۴۰
شماره آیه۲۴
شماره جزء۲۹
شماره حزب۱۱۶
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۲۴ سوره قیامت بیست و چهارمین آیه از هفتاد و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه در مقابل گروه مؤمنان به بیان حالت چهره کافران و گناه‌کاران، پرداخته و چنین می‌گوید: «صورت‌هایشان عبوس و درهم کشیده است.»

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ آیهٔ ۲۴ از سورهٔ ۷۵ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«و در آن روز چهره‌هایی درهم کشیده هستند»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«و در چنین روز چهره‌هایی دژم باشد»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که کافران و گناه‌کاران در روز قیامت هنگامیکه نشانه‌های عذاب را می‌بینند و به نامه‌های سیاه اعمالشان نگاه می‌کنند؛ چهره درهم می‌کشند و سخت پریشان و محزون می‌شوند. به گزارش مکارم، واژه «باسرة» از ماده «بسر» به معنای چیز نارس و کار قبل از موعد گفته شده و در اصطلاح به درهم کشیدن صورت و عبوس بودن آمده است.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قیامه، هفتاد و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قارعه و پیش از سوره همزه نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره قیامه، یک آیه (آیه ۶) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.