بدون تصویر

آیه ۲ سوره همزه

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۲ سوره همزه
مشخصات قرآنی
نام سورههمزه
تعداد آیات سوره۹
شماره آیه۲
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۲۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۲ سوره همزه دومین آیه از صد و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به کبر و غرور ناشی از ثروت به عنوان سرچشمه عیب‌جویی و استهزا اشاره شده و می‌گوید: «همان کسی که مال فراوانی جمع‌آوری و شماره کرده است.»

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ آیهٔ ۲ از سورهٔ ۱۰۴ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«کسی‌که مال گرد آورد و آن‌را شمارش کرد»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«همان که مالی گردآورد و شماره‌اش کرد»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به کبر و غرور ناشی از ثروت به عنوان سرچشمه عیب‌جویی و استهزا اشاره شده و می‌گوید: «همان کسی که مال فراوانی جمع‌آوری و شماره کرده است.» به گزارش مکارم، از دیدگاه قرآن ثروت اندوزان مال را برای رفع نیازهای خود نمی‌خواهند؛ بلکه برای فخر و برتری جویی بر دیگران به جمع‌آوری اموال می‌پردازند و هرچه در این راه اموالشان بیشتر می‌گردد؛ حرصشان نیز افزوده می‌شود.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره همزه، صد و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قیامت و پیش از سوره مرسلات نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.