آیه ۲۸ سوره حاقه
مشخصات قرآنی | |||||
---|---|---|---|---|---|
نام سوره | حاقه | ||||
تعداد آیات سوره | ۵۲ | ||||
شماره آیه | ۲۸ | ||||
شماره جزء | ۲۹ | ||||
شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۸ سوره حاقه بیست و هشتمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. این آیه به اعتراف گناهکاران در قیامت اشاره دارد که آنان با حالتی حسرتبار میبینند که آن مال و ثروتی که اندوخته بودند؛ هیچ فایدهای به حالشان ندارد و نمیتواند آنها را از دردسرهای آن روز بزرگ نجات بخشد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
مَا أَغْنَىٰ عَنِّي مَالِيَهْ ۜ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«دارائی من مرا سودی نبخشید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«مال و منال من به کار من نیامد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند که در ادامه اعتراف مجرمان، در این آیه گناهکاران میگویند: «مال و ثروتمان ما را بینیاز نکرد و نتوانست در این روز برایمان مفید باشد و گرهی از کار ما باز کند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۳۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۶۶۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۴۶۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حاقه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۶۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.