آیه ۱۷ سوره عبس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مکی قرآن using HotCat) |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۷ سوره عبس''' هفدهمین [[آیه]] از هشتادمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۷ سوره عبس''' هفدهمین [[آیه]] از هشتادمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. پس از بیان اسباب هدایت انسان و اوصاف [[قرآن]] در آیات پیشین، در این آیه [[الله|خداوند]] از اینکه انسان‌های [[کافر]] و ناسپاس با وجود اسباب و وسایل هدایت هنوز [[ایمان]] نیاورده‌اند، متعجب است و آنها را [[نفرین]] می‌کند. تعبیر «قتل الانسان» در اینجا به نقل از [[جارالله زمخشری|زمخشری]] [[تفسیر قرآن|مفسر]] [[سنی مذهب|سنی]] مذهب، بدترین نوع نفرین است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، پس از بیان اسباب هدایت انسان و اوصاف قرآن در آیات پیشین، در این آیه خداوند از اینکه انسان‌های کافر و ناسپاس با وجود اسباب و وسایل هدایت هنوز ایمان نیاورده‌اند، متعجب است و آنها را نفرین می‌کند. تعبیر «قتل الانسان» در اینجا، به نقل از زمخشری مفسر سنی مذهب، بدترین نوع نفرین است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۳۶|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۴۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | عبس | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴۲ | ||||
| شماره آیه | ۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷ سوره عبس هفدهمین آیه از هشتادمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. پس از بیان اسباب هدایت انسان و اوصاف قرآن در آیات پیشین، در این آیه خداوند از اینکه انسان‌های کافر و ناسپاس با وجود اسباب و وسایل هدایت هنوز ایمان نیاورده‌اند، متعجب است و آنها را نفرین می‌کند. تعبیر «قتل الانسان» در اینجا به نقل از زمخشری مفسر سنی مذهب، بدترین نوع نفرین است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«کشته باد انسان چه ناسپاس است!»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«مرگ بر انسان [کافر] چقدر کافرکیش است»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، پس از بیان اسباب هدایت انسان و اوصاف قرآن در آیات پیشین، در این آیه خداوند از اینکه انسان‌های کافر و ناسپاس با وجود اسباب و وسایل هدایت هنوز ایمان نیاورده‌اند، متعجب است و آنها را نفرین می‌کند. تعبیر «قتل الانسان» در اینجا، به نقل از زمخشری مفسر سنی مذهب، بدترین نوع نفرین است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره عبس، هشتادمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نجم و پیش از سوره قدر نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره عبس، یک آیه (آیه ۱۲) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۵۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۳۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۳۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره عبس»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۹۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
