آیه ۵ سوره أعلی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (Shahroudi صفحهٔ آیه ۵ سوره اعلی را به آیه ۵ سوره أعلی منتقل کرد) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵ سوره اعلی''' پنجمین [[آیه]] از هشتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۵ سوره اعلی''' پنجمین [[آیه]] از هشتاد و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سیاه و خشک شدن گیاهان اشاره شده و کنایه به این مطلب است که روزی هر چیزی از دست می‌رود و ضایع می‌شود. (مانند گیاهان روی زمین که ابتدا سبز و خرم بودند و با گذر مدت زمان اندکی سیاه گشته و خشکیده می‌شوند.) | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به سیاه و خشک شدن گیاهان اشاره شده و کنایه از این مطلب است که روزی هر چیزی از دست می‌رود و ضایع می‌شود. (مانند گیاهان روی زمین که ابتدا سبز و خرم بودند و با گذر مدت زمان اندکی سیاه گشته و خشکیده می‌شوند.) براساس نظر [[تفسیر قرآن|مفسران]]، تعبیر «احوی» سه نکته را می‌رساند: اول) بیان وضعیت‌های مختلف گیاهان نشان از فنا و نابودی دنیا دارد. دوم) اینکه این گیاهان خشک کود طبیعی برای زمین محسوب می‌شوند و نکته سوم) اشاره به تشکیل زغال سنگ از گیاهان و درختان در دوران‌های گذشته حیات زمین بوده است؛ لذا [[قرآن]] به جهت بیان این سه فایده در این آیه بر آن تأکید کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۸۷–۳۸۹|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | أعلی | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۹ | ||||
| شماره آیه | ۵ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵ سوره اعلی پنجمین آیه از هشتاد و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به سیاه و خشک شدن گیاهان اشاره شده و کنایه به این مطلب است که روزی هر چیزی از دست می‌رود و ضایع می‌شود. (مانند گیاهان روی زمین که ابتدا سبز و خرم بودند و با گذر مدت زمان اندکی سیاه گشته و خشکیده می‌شوند.)
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آن‌گاه آن‌را سیاهِ خشک گرداند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و سرانجام آن را خاشاکی [پژمرده و] سیاه گردانید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به سیاه و خشک شدن گیاهان اشاره شده و کنایه از این مطلب است که روزی هر چیزی از دست می‌رود و ضایع می‌شود. (مانند گیاهان روی زمین که ابتدا سبز و خرم بودند و با گذر مدت زمان اندکی سیاه گشته و خشکیده می‌شوند.) براساس نظر مفسران، تعبیر «احوی» سه نکته را می‌رساند: اول) بیان وضعیت‌های مختلف گیاهان نشان از فنا و نابودی دنیا دارد. دوم) اینکه این گیاهان خشک کود طبیعی برای زمین محسوب می‌شوند و نکته سوم) اشاره به تشکیل زغال سنگ از گیاهان و درختان در دوران‌های گذشته حیات زمین بوده است؛ لذا قرآن به جهت بیان این سه فایده در این آیه بر آن تأکید کرده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره اعلی، هشتاد و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تکویر و پیش از سوره لیل نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۲۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۳۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۳۸۷–۳۸۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره اعلی»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۵۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
