آیه ۱ سوره همزه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مکی قرآن using HotCat) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱ سوره همزه''' یکمین [[آیه]] از صد و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱ سوره همزه''' یکمین [[آیه]] از صد و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در نخستین آیه سوره به بعضی از رذایل و صفات زشت اخلاقی اشاره و از آن نکوهش شده که طبق متن آیه چنین آمده است: «وای بر عیب‌جویان و غیبت‌کنندگان!» | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در نخستین آیه سوره به بعضی از رذایل و صفات زشت اخلاقی اشاره و از آن نکوهش شده که طبق متن آیه چنین آمده است: «وای بر عیب‌جویان و غیبت‌کنندگان!» به گزارش مکارم، دو واژه «همزه» و «لمزه» یک معنا دارند و هرگونه عیب‌جویی، غیبت، طعن و استهزا به وسیله زبان، اشارات، سخن چینی و بدگویی را شامل می‌شود. براساس [[روایات اسلامی|روایات]] [[شأن نزول]]، این آیات دربارهٔ «[[ولید بن مغیره]]» و به گزارش برخی دیگر از [[تفسیر قرآن|مفسران]]، در مورد «[[اخنس بن شریق]]»، «[[امیة بن خلف]]» و «[[عاص بن وائل]]» نازل شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۰۸–۳۱۱|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
[[رده:آیه‌های با موضوع عذاب]] | |||
[[رده:آیه‌های با موضوع تمسخر]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۴۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | همزه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹ | ||||
| شماره آیه | ۱ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱ سوره همزه یکمین آیه از صد و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در نخستین آیه سوره به بعضی از رذایل و صفات زشت اخلاقی اشاره و از آن نکوهش شده که طبق متن آیه چنین آمده است: «وای بر عیب‌جویان و غیبت‌کنندگان!»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به نام خداوند بخشندة مهربان، وای به حال هر عیب‌جوی طعنه‌زن»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به نام خداوند بخشنده مهربان، وای بر هر عیب‌جوی طعنه‌زن»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در نخستین آیه سوره به بعضی از رذایل و صفات زشت اخلاقی اشاره و از آن نکوهش شده که طبق متن آیه چنین آمده است: «وای بر عیب‌جویان و غیبت‌کنندگان!» به گزارش مکارم، دو واژه «همزه» و «لمزه» یک معنا دارند و هرگونه عیب‌جویی، غیبت، طعن و استهزا به وسیله زبان، اشارات، سخن چینی و بدگویی را شامل می‌شود. براساس روایات شأن نزول، این آیات دربارهٔ «ولید بن مغیره» و به گزارش برخی دیگر از مفسران، در مورد «اخنس بن شریق»، «امیة بن خلف» و «عاص بن وائل» نازل شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره همزه، صد و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قیامت و پیش از سوره مرسلات نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۸۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۶۱۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۳۰۸–۳۱۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره همزه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۷۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
