آیه ۲۹ سوره حاقه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که گناه‌کاران و کافران که در آن روز قدرت و سلطه‌ای ندارند؛ با شرمساری و ناراحتی در پیشگاه خداوند ایستاده‌اند و در برابر کارهای خود هیچ دلیل و حجتی ندارند تا اعمال ناپسندشان را توجیه کنند. به گفته مکارم، برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] معتقدند که منظور از «سلطان» در اینجا حکومت و قدرت نیست؛ بلکه مراد تسلط انسان بر نفس و زندگی خویش است. درحالیکه به اعتقاد او، منظور همان قدرت و نفوذ [[جهنم|جهنمیان]] در دنیاست که دیگر در قیامت از آن همه شوکت و بزرگی هیچ خبری نیست.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که گناه‌کاران و کافران که در آن روز قدرت و سلطه‌ای ندارند؛ با شرمساری و ناراحتی در پیشگاه خداوند ایستاده‌اند و در برابر کارهای خود هیچ دلیل و حجتی ندارند تا اعمال ناپسندشان را توجیه کنند. به گفته مکارم، برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] معتقدند که منظور از «سلطان» در اینجا حکومت و قدرت نیست؛ بلکه مراد تسلط انسان بر نفس و زندگی خویش است. درحالیکه به اعتقاد او، منظور همان قدرت و نفوذ [[جهنم|جهنمیان]] در دنیاست که دیگر در قیامت از آن همه شوکت و بزرگی هیچ خبری نیست.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۶۳–۴۶۴|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۵۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حاقه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۲ | ||||
| شماره آیه | ۲۹ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۹ سوره حاقه بیست و نهمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه به از بین رفتن قدرت و سلطه انسان‌های گناه‌کار در روز قیامت اشاره دارد که آنها در آن روز شرمسار و سرافکنده به خاطر اعمال‌شان به‌سر خواهند برد و می‌گویند: «قدرت و سلطه ما از دست رفت و در اینجا دست خالی و بی یار و یاور مانده‌ایم.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«قدرت من از دست من برفت»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«دستگاه من از دستم برفت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که گناه‌کاران و کافران که در آن روز قدرت و سلطه‌ای ندارند؛ با شرمساری و ناراحتی در پیشگاه خداوند ایستاده‌اند و در برابر کارهای خود هیچ دلیل و حجتی ندارند تا اعمال ناپسندشان را توجیه کنند. به گفته مکارم، برخی مفسران معتقدند که منظور از «سلطان» در اینجا حکومت و قدرت نیست؛ بلکه مراد تسلط انسان بر نفس و زندگی خویش است. درحالیکه به اعتقاد او، منظور همان قدرت و نفوذ جهنمیان در دنیاست که دیگر در قیامت از آن همه شوکت و بزرگی هیچ خبری نیست.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۳۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۶۶۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۴۶۳–۴۶۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حاقه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۶۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
