آیه ۵۲ سوره حاقه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مکی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۲ سوره حاقه''' پنجاه و دومین [[آیه]] از شصت و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۵۲ سوره حاقه''' پنجاه و دومین [[آیه]] از شصت و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه این سوره، پس از معرفی [[قرآن]] به بالاترین درجه [[یقین]] در آیه قبل، دستور به [[تسبیح]] کردن [[خدا|خداوند]] داده شده است و از [[مومنان]] می‌خواهد که خداوند را از هرگونه عیب و نقصی [[منزه]] بدانند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در آخرین آیه این سوره، به تسبیح کردن خداوند و منزه دانستن او از هر عیب و نقص فرمان می‌دهد. به گزارش مکارم، متن این آیه در «[[سوره واقعه]]» (آیات [[آیه ۷۴ سوره واقعه|۷۴]] و [[آیه ۹۶ سوره واقعه|۹۶]]) آمده است و تفاوتی که این آیه با آن دو آیه دیگر دارد؛ این است که در آن سوره به [[قیامت]] و گروه‌بندی انسان‌ها در آن روز اشاره دارد ولی در [[سوره حاقه]] سخن درباره قرآن و [[حق]] الیقین بودن آن است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۸۶|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۳:۰۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حاقه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۲ | ||||
| شماره آیه | ۵۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۲ سوره حاقه پنجاه و دومین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه این سوره، پس از معرفی قرآن به بالاترین درجه یقین در آیه قبل، دستور به تسبیح کردن خداوند داده شده است و از مومنان می‌خواهد که خداوند را از هرگونه عیب و نقصی منزه بدانند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس نام پروردگار بزرگت را به پاکی یاد کن»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبیح گوی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در آخرین آیه این سوره، به تسبیح کردن خداوند و منزه دانستن او از هر عیب و نقص فرمان می‌دهد. به گزارش مکارم، متن این آیه در «سوره واقعه» (آیات ۷۴ و ۹۶) آمده است و تفاوتی که این آیه با آن دو آیه دیگر دارد؛ این است که در آن سوره به قیامت و گروه‌بندی انسان‌ها در آن روز اشاره دارد ولی در سوره حاقه سخن درباره قرآن و حق الیقین بودن آن است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۳۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۶۷۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۴۸۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حاقه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۶۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
