آیه ۲۲ سوره نوح: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۲ سوره نوح''' بیست و دومین [[آیه]] از هفتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۲ سوره نوح''' بیست و دومین [[آیه]] از هفتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به وضعیت بزرگان [[قوم نوح]] اشاره دارد که آنها افرادی گمراه و گمراه‌کننده توصیف شده‌اند که با طرح‌های [[شیطان|شیطانی]] خود مانع از [[هدایت]] مردم می‌شدند و در راه [[نبوت|دعوت]] [[نوح]] کارشکنی می‌کردند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به رهبران و بزرگان گمراه قوم نوح اشاره دارد که آنها با کارشکنی در راه دعوت نوح با طرح‌های شیطانی مردم را از اطراف او پراکنده می‌کردند. به گزارش مکارم، در آیه اشاره نشده است که این طرح‌ها چه بوده ولی به‌طور کلی می‌توان گفت [[بت‌پرستی]] بوده است که برطبق [[روایات اسلامی]] اولین بار قوم نوح به جهت تکریم [[صالحان]] و [[مؤمنان]] خود مجمسه ساختند و سپس به تدریج به پرستش بت‌ها (مجسمه‌ها) روی آوردند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۸۲|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | نوح | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۲ سوره نوح بیست و دومین آیه از هفتاد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به وضعیت بزرگان قوم نوح اشاره دارد که آنها افرادی گمراه و گمراه‌کننده توصیف شده‌اند که با طرح‌های شیطانی خود مانع از هدایت مردم می‌شدند و در راه دعوت نوح کارشکنی می‌کردند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و آن (پیشوایان) دست به مکری بس بزرگ زدند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و نیرنگی سترگ در کار آوردند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به رهبران و بزرگان گمراه قوم نوح اشاره دارد که آنها با کارشکنی در راه دعوت نوح با طرح‌های شیطانی مردم را از اطراف او پراکنده می‌کردند. به گزارش مکارم، در آیه اشاره نشده است که این طرح‌ها چه بوده ولی به‌طور کلی می‌توان گفت بت‌پرستی بوده است که برطبق روایات اسلامی اولین بار قوم نوح به جهت تکریم صالحان و مؤمنان خود مجمسه ساختند و سپس به تدریج به پرستش بت‌ها (مجسمه‌ها) روی آوردند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره نوح، هفتاد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نحل و پیش از سوره ابراهیم نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۵۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۸۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره نوح»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۲۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
