آیه ۱۸ سوره تغابن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۸ سوره تغابن''' هجدهمین [[آیه]] از شصت و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به سه صفت از صفات [[الله]] اشاره شده است: آگاهی و علم او به نهان و آشکار امور و نفوس، عزت‌مندی و [[حکیم (اسماء الحسنی)|حکیم]] بودن او. | '''آیه ۱۸ سوره تغابن''' هجدهمین [[آیه]] از شصت و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به سه صفت از صفات [[الله]] اشاره شده است: آگاهی و علم او به نهان و آشکار امور و نفوس، عزت‌مندی و [[حکیم (اسماء الحسنی)|حکیم]] بودن او. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در آیه آخر سوره، از سه صفت و سه نام از [[اسماء الحسنی|نام‌های زیبای خداوند]] نام برده شده است: «[[عالم الغیب و الشهاده|عالم الغیب و الشهادة]]» به معنای آگاه از پیدا و ناپیدا، «[[عزیز]]» به معنی عزت‌مند و «حکیم» یعنی درست‌کار. به گفته مکارم، در مجموع این دو آیه به پنج صفت از صفات خداوند اشاره شده است که در ارتباط با مسئله [[انفاق]] است و توجه به آنها، علاوه بر تشویق انسان به انفاق و [[قرض‌الحسنه]]، او را به [[اطاعت]] از [[خدا]] و دوری از [[گناهان]] و داشتن اراده‌ای قوی و محکم متذکر می‌سازد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که [[قرآن]] در آیه آخر سوره، از سه صفت و سه نام از [[اسماء الحسنی|نام‌های زیبای خداوند]] نام برده شده است: «[[عالم الغیب و الشهاده|عالم الغیب و الشهادة]]» به معنای آگاه از پیدا و ناپیدا، «[[عزیز]]» به معنی عزت‌مند و «حکیم» یعنی درست‌کار. به گفته مکارم، در مجموع این دو آیه به پنج صفت از صفات خداوند اشاره شده است که در ارتباط با مسئله [[انفاق]] است و توجه به آنها، علاوه بر تشویق انسان به انفاق و [[قرض‌الحسنه]]، او را به [[اطاعت]] از [[خدا]] و دوری از [[گناهان]] و داشتن اراده‌ای قوی و محکم متذکر می‌سازد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۱۲–۲۱۳|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۰۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | تغابن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۸ | ||||
| شماره آیه | ۱۸ | ||||
| شماره جزء | ۲۸ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۸ سوره تغابن هجدهمین آیه از شصت و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، به سه صفت از صفات الله اشاره شده است: آگاهی و علم او به نهان و آشکار امور و نفوس، عزت‌مندی و حکیم بودن او.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«او آگاه از نهان و آشکار است (و) پیروزمند فرزانه است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«دانای پنهان و پیدا [و] پیروزمند فرزانه است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در آیه آخر سوره، از سه صفت و سه نام از نام‌های زیبای خداوند نام برده شده است: «عالم الغیب و الشهادة» به معنای آگاه از پیدا و ناپیدا، «عزیز» به معنی عزت‌مند و «حکیم» یعنی درست‌کار. به گفته مکارم، در مجموع این دو آیه به پنج صفت از صفات خداوند اشاره شده است که در ارتباط با مسئله انفاق است و توجه به آنها، علاوه بر تشویق انسان به انفاق و قرض‌الحسنه، او را به اطاعت از خدا و دوری از گناهان و داشتن اراده‌ای قوی و محکم متذکر می‌سازد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تغابن، شصت و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تحریم و پیش از سوره صف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، پنج آیه (آیات ۱۴ تا ۱۸) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند. در سوره تغابن، یک آیه ناسخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۵۵۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۵۰۷.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۵۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۵۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۲۱۲–۲۱۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره تغابن»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۳۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
