آیه ۲۵ سوره حاقه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیه‌های مکی قرآن using HotCat) |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۵ سوره حاقه''' بیست و پنجمین [[آیه]] از شصت و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۲۵ سوره حاقه''' بیست و پنجمین [[آیه]] از شصت و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه به وصف حال «اصحاب الشمال» در روز [[قیامت]] اشاره دارد و آن زمانی را بیان می‌کند که نامه عمل آنان را به دست چپ‌شان داده‌اند و آنها با سرافکندگی و خواری آرزو می‌کنند که ای کاش هرگز نامه عملشان به آنها داده نمی‌شد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه برای مقایسه میان [[مؤمنان]] نیکوکار و [[کافران]] [[گناه|گناه‌کار]] به توصیف حال کافران و مجرمان پرداخته شده است و [[قرآن]] می‌گوید: «و اما کسی که نامه عملش به دست چپش داده می‌شود؛ با ناراحتی و شرمساری بسیار می‌گوید: ای کاش هرگز نامه عملم را به من نمی‌دادند.» به گزارش او، هاء در «کتابیه» هاء سکت است که برای وقف آیات به‌کار رفته است. به عقیده مکارم، این گونه کلمات برای تناسب با حال و روحیه گویندگان سخن بیان شده‌اند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۶۲|ج=۲۴}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۵۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حاقه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۲ | ||||
| شماره آیه | ۲۵ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۵ سوره حاقه بیست و پنجمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه به وصف حال «اصحاب الشمال» در روز قیامت اشاره دارد و آن زمانی را بیان می‌کند که نامه عمل آنان را به دست چپ‌شان داده‌اند و آنها با سرافکندگی و خواری آرزو می‌کنند که ای کاش هرگز نامه عملشان به آنها داده نمی‌شد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و امّا کسی‌که کارنامه‌اش به دست چپ او داده شود می‌گوید: ای کاش! کارنامه‌ام به من داده نمی‌شد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اما کسی که کارنامه‌اش به دست چپش داده شود، [سوکمندانه] گوید ای کاش کارنامه‌ام به من داده نمی‌شد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه برای مقایسه میان مؤمنان نیکوکار و کافران گناه‌کار به توصیف حال کافران و مجرمان پرداخته شده است و قرآن می‌گوید: «و اما کسی که نامه عملش به دست چپش داده می‌شود؛ با ناراحتی و شرمساری بسیار می‌گوید: ای کاش هرگز نامه عملم را به من نمی‌دادند.» به گزارش او، هاء در «کتابیه» هاء سکت است که برای وقف آیات به‌کار رفته است. به عقیده مکارم، این گونه کلمات برای تناسب با حال و روحیه گویندگان سخن بیان شده‌اند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۳۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۶۶۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۴۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حاقه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۶۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
