آیه ۲ سوره بلد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲ سوره بلد''' دومین [[آیه]] از نودمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه پیش، در این آیه با مخاطب قرار دادن [[محمد|پیامبر اسلام]] به این نکته تأکید می‌شود که شهر [[مکه]] به خاطر وجود محمد در این شهر است که شایسته سوگند شده است. | '''آیه ۲ سوره بلد''' دومین [[آیه]] از نودمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه پیش، در این آیه با مخاطب قرار دادن [[محمد|پیامبر اسلام]] به این نکته تأکید می‌شود که شهر [[مکه]] به خاطر وجود محمد در این شهر است که شایسته سوگند شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیه پیش، در این آیه با مخاطب قرار دادن پیامبر اسلام به این نکته تأکید می‌شود که شهر مکه به خاطر وجود محمد در این شهر است که شایسته سوگند شده است. به گزارش مکارم، تفسیر دیگری نیز | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیه پیش، در این آیه با مخاطب قرار دادن پیامبر اسلام به این نکته تأکید می‌شود که شهر مکه به خاطر وجود محمد در این شهر است که شایسته سوگند شده است. به گزارش مکارم، تفسیر دیگری نیز دربارهٔ آیه وجود دارد که در این تفسیر گفته شده که لحن آیه لحنی سرزنش‌آمیز نسبت به کفار قریش دارد و آنها را به خاطر هتک حرمت محمد در مکه توبیخ کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۸–۹|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۲:۱۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بلد | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۰ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره بلد دومین آیه از نودمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه پیش، در این آیه با مخاطب قرار دادن پیامبر اسلام به این نکته تأکید می‌شود که شهر مکه به خاطر وجود محمد در این شهر است که شایسته سوگند شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و شهری که تو ساکن آن هستی»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و تو [یکچند] در این شهر [حکمروای مطلق و] دست گشاده‌ای»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیه پیش، در این آیه با مخاطب قرار دادن پیامبر اسلام به این نکته تأکید می‌شود که شهر مکه به خاطر وجود محمد در این شهر است که شایسته سوگند شده است. به گزارش مکارم، تفسیر دیگری نیز دربارهٔ آیه وجود دارد که در این تفسیر گفته شده که لحن آیه لحنی سرزنش‌آمیز نسبت به کفار قریش دارد و آنها را به خاطر هتک حرمت محمد در مکه توبیخ کرده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بلد، نودمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ق و پیش از سوره طارق نازل شد. در مکی و مدنی بودن این سوره، اختلاف نظر وجود دارد.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۶۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۸۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۸–۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بلد»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۰۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
