آیه ۶ سوره بینه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیههای مدنی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶ سوره بینه''' ششمین [[آیه]] از نود و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۶ سوره بینه''' ششمین [[آیه]] از نود و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مدنی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات پیشین، این آیه به بدترین مخلوقات اشاره دارد. بنابر متن آیه بدترین آفرینندگان [[کافران]] و [[مشرکان|مشرکانی]] هستند که از پذیرفتن آیین جدید سرباز زدند؛ بنابراین در آتش [[جهنم|دوزخ]] جاودانه و ابدی خواهند ماند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات پیشین، این آیه به بدترین مخلوقات اشاره دارد. بنابر متن آیه بدترین آفرینندگان کافران و مشرکانی هستند که از پذیرفتن آیین جدید سرباز زدند؛ بنابراین در آتش دوزخ جاودانه و ابدی خواهند ماند. به نظر [[تفسیر قرآن|مفسران]]، تعبیر «کفروا» نشان‌دهنده کفر آنها نسبت به [[اسلام]] است و عبارت «اولئک هم شر البریه» بازگوکننده این نکته است که از دیدگاه [[قرآن]] کسانی که بعد از اتمام حجت و دیدن راه حق به آن اعتنا نمی‌کنند و به بیراهه و ضلالت می‌روند؛ بدترین موجودات و مخلوقات هستی‌اند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۰۷|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۳۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بینه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۸ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره بینه ششمین آیه از نود و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات پیشین، این آیه به بدترین مخلوقات اشاره دارد. بنابر متن آیه بدترین آفرینندگان کافران و مشرکانی هستند که از پذیرفتن آیین جدید سرباز زدند؛ بنابراین در آتش دوزخ جاودانه و ابدی خواهند ماند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ أُولَٰئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به یقین کافران از میان اهل کتاب و مشرکان در آتش دوزخند و در آن جاودانه خواهند بود، اینانند که بدترین آفریدگانند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«کافران از میان اهل کتاب و مشرکان در آتش جهنمند، و جاودانه در آنند، اینانند که خود بدترین آفریدگانند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات پیشین، این آیه به بدترین مخلوقات اشاره دارد. بنابر متن آیه بدترین آفرینندگان کافران و مشرکانی هستند که از پذیرفتن آیین جدید سرباز زدند؛ بنابراین در آتش دوزخ جاودانه و ابدی خواهند ماند. به نظر مفسران، تعبیر «کفروا» نشان‌دهنده کفر آنها نسبت به اسلام است و عبارت «اولئک هم شر البریه» بازگوکننده این نکته است که از دیدگاه قرآن کسانی که بعد از اتمام حجت و دیدن راه حق به آن اعتنا نمی‌کنند و به بیراهه و ضلالت می‌روند؛ بدترین موجودات و مخلوقات هستی‌اند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بینه، نود و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صدمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طلاق و پیش از سوره حشر نازل شد. در مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۴۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۶۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۲۰۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بینه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۱۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
