آیه ۳ سوره همزه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳ سوره همزه''' سومین [[آیه]] از صد و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در این آیه می‌گوید: «انسان مال دوست تصور می‌کند که اموالش باعث جاودانگی او می‌شود.» | '''آیه ۳ سوره همزه''' سومین [[آیه]] از صد و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. [[قرآن]] در این آیه می‌گوید: «انسان مال دوست تصور می‌کند که اموالش باعث جاودانگی او می‌شود.» | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه می‌گوید: «انسان مال دوست تصور می‌کند که اموالش باعث جاودانگی او می‌شود.» به گزارش مکارم، در طول تاریخ افرادی مانند [[فرعون]] و [[قارون]] که به مال اندوزی و | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه می‌گوید: «انسان مال دوست تصور می‌کند که اموالش باعث جاودانگی او می‌شود.» به گزارش مکارم، در طول تاریخ افرادی مانند [[فرعون]] و [[قارون]] که به مال اندوزی و جمع‌آوری ثروت پرداختند؛ بنابه آیات دیگر قرآن در [[قیامت]] به اشباهشان پی خواهند برد. از این بیان قرآن معلوم می‌شود که تصور خلود به وسیله مال دلیلی برای جمع مال و جمع کردن مال نیز عاملی برای استهزای دیگران در نظر اینگونه افراد محسوب می‌شود.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۱۳–۳۱۵|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ ۱۵ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | همزه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹ | ||||
| شماره آیه | ۳ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳ سوره همزه سومین آیه از صد و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در این آیه می‌گوید: «انسان مال دوست تصور می‌کند که اموالش باعث جاودانگی او می‌شود.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«می‌پندارد که مالش او را جاودانه می‌دارد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«پندارد که مالش او را جاودانه می‌سازد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن در این آیه می‌گوید: «انسان مال دوست تصور می‌کند که اموالش باعث جاودانگی او می‌شود.» به گزارش مکارم، در طول تاریخ افرادی مانند فرعون و قارون که به مال اندوزی و جمع‌آوری ثروت پرداختند؛ بنابه آیات دیگر قرآن در قیامت به اشباهشان پی خواهند برد. از این بیان قرآن معلوم می‌شود که تصور خلود به وسیله مال دلیلی برای جمع مال و جمع کردن مال نیز عاملی برای استهزای دیگران در نظر اینگونه افراد محسوب می‌شود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره همزه، صد و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قیامت و پیش از سوره مرسلات نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۸۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۶۱۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۶۰۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۶۰۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۳۱۳–۳۱۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره همزه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۷۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
