آیه ۲۷ سوره نوح: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۷ سوره نوح''' بیست و هفتمین [[آیه]] از هفتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه به استدلالی که [[نوح]] برای [[نفرین]] کردن قوم خود بیان می‌کند؛ اشاره دارد. او چنین می‌گوید: «اگر آنها زنده بمانند؛ جز گمراهی دیگران کاری نمی‌کنند و جز نسلی [[کافر]] و [[گناه|گناه‌کار]] از آنان باقی نمی‌ماند.» | '''آیه ۲۷ سوره نوح''' بیست و هفتمین [[آیه]] از هفتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه به استدلالی که [[نوح]] برای [[نفرین]] کردن قوم خود بیان می‌کند؛ اشاره دارد. او چنین می‌گوید: «اگر آنها زنده بمانند؛ جز گمراهی دیگران کاری نمی‌کنند و جز نسلی [[کافر]] و [[گناه|گناه‌کار]] از آنان باقی نمی‌ماند.» | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که نوح برای نفرین خود استدلالی را بیان کرد و استدلالش این بود که این قوم آنقدر در گمراهی و ضلالت فرورفته‌اند که حتی نسل‌های بعدی آنها نیز کافر و فاجر خواهند بود. به گزارش او، این جمله نشان می‌دهد که نفرین نوح از روی انتقام و غضب نبوده و پس از یأس کامل از قومش لب به نفرین باز کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که نوح برای نفرین خود استدلالی را بیان کرد و استدلالش این بود که این قوم آنقدر در گمراهی و ضلالت فرورفته‌اند که حتی نسل‌های بعدی آنها نیز کافر و فاجر خواهند بود. به گزارش او، این جمله نشان می‌دهد که نفرین نوح از روی انتقام و غضب نبوده و پس از یأس کامل از قومش لب به نفرین باز کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۸۸–۹۰|ج=۲۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | نوح | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۷ سوره نوح بیست و هفتمین آیه از هفتاد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه به استدلالی که نوح برای نفرین کردن قوم خود بیان می‌کند؛ اشاره دارد. او چنین می‌گوید: «اگر آنها زنده بمانند؛ جز گمراهی دیگران کاری نمی‌کنند و جز نسلی کافر و گناه‌کار از آنان باقی نمی‌ماند.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«چرا که اگر تو آنان‌را باقی بگذاری بندگانت را گمراه می‌سازند و جز بدکار ناسپاس به دنیا نمی‌آورند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«چرا که اگر باقیشان گذاری، بندگانت را گمراه کنند و جز فاجر کفران‌پیشه‌ای به بار نیاورند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که نوح برای نفرین خود استدلالی را بیان کرد و استدلالش این بود که این قوم آنقدر در گمراهی و ضلالت فرورفته‌اند که حتی نسل‌های بعدی آنها نیز کافر و فاجر خواهند بود. به گزارش او، این جمله نشان می‌دهد که نفرین نوح از روی انتقام و غضب نبوده و پس از یأس کامل از قومش لب به نفرین باز کرده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره نوح، هفتاد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نحل و پیش از سوره ابراهیم نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۵۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۷۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۷۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۵: ۸۸–۹۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره نوح»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۲۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
