آیه ۴ سوره بینه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (added Category:آیههای مدنی قرآن using HotCat) |
||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مدنی قرآن]] |
نسخهٔ ۸ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۲۹
مشخصات قرآنی | |||||
---|---|---|---|---|---|
نام سوره | بینه | ||||
تعداد آیات سوره | ۸ | ||||
شماره آیه | ۴ | ||||
شماره جزء | ۳۰ | ||||
شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره بینه چهارمین آیه از نود و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَةُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اهل کتاب پراکنده نشدند مگر پس از آن که به آنان حجت آشکار رسید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اهل کتاب تفرقه پیشه نکردند، مگر بعد از آنکه برایشان حجت هویدا آمد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه …[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره بینه، نود و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صدمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره طلاق و پیش از سوره حشر نازل شد. در مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۳۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۶۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱: ۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بینه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۱۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.