آیه ۴۴ سوره حاقه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حاقه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۲ | ||||
| شماره آیه | ۴۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۹ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۴ سوره حاقه چهل و چهارمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. به دنبال مباحث گذشته دربارهٔ اصالت قرآن و کلام خدا بودن آن، به این نکته تذکر می‌دهد: اگر پیامبر اسلام بخواهد سخنانی را به دروغ به خدا نسبت دهد؛ خداوند نیز با شدت با او برخورد خواهد کرد و هرگز اجازه نمی‌دهد که مطلبی و سخنی نادرست، مانع از هدایت مردم شود و آنان را به گمراهی بکشاند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اگر پیغمبر پاره‌ای از سخنان را به دروغ بر ما می‌بست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اگر بر ما سخنانی می‌بست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به پیامبر هشدار می‌دهد که مبادا سخنی را به دروغ به خداوند نسبت دهد. چراکه او پیامبر خداست و در صورت انحراف در کلام یا رفتار، مردم به راه گمراهی و ضلالت می‌روند؛ لذا در اینجا خداوند نسبت به این مطلب هشدار داده و گفته است در صورت خطا کردن مهلتی به پیامبرش نداده و به شدت با او برخورد خواهد کرد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۰: ۶۳۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۶۷۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۶۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۶۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۴: ۴۸۲–۴۸۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حاقه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۶۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
