بدون تصویر

آیه ۷ سوره همزه

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۱۵ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۴ توسط Shahroudi (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۷ سوره همزه
مشخصات قرآنی
نام سورههمزه
تعداد آیات سوره۹
شماره آیه۷
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۲۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۷ سوره همزه هفتمین آیه از صد و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیه قبلی، در این آیه به یکی از اوصاف آتش فروزان جهنم اشاره شده و می‌گوید: «آتشی که از دل‌ها سر می‌زند.»

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ آیهٔ ۷ از سورهٔ ۱۰۴ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«آتشی که بر دل‌ها مسلط و چیره می‌گردد»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«همان که بر دلها راه یابد»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیه قبلی، در این آیه به یکی از اوصاف آتش فروزان جهنم اشاره شده و می‌گوید: «آتشی که از دل‌ها سر می‌زند.» به عقیده مکارم، علت اینکه این آتش از قلب‌های آنان شعله می‌کشد، به این جهت است که آنها در دنیا با استهزا، غیبت و تحقیر مؤمنان، دل‌های آنان را سوزاندند؛ لذا کیفرشان هم در قیامت مطابق با اعمال آنهاست.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره همزه، صد و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قیامت و پیش از سوره مرسلات نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.