بدون تصویر

آیه ۸ سوره لیل

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۸ سوره لیل
مشخصات قرآنی
نام سورهلیل
تعداد آیات سوره۲۱
شماره آیه۸
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۱۹
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۸ سوره لیل هشتمین آیه از نود و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به گروه دوم از انسان‌ها اشاره شده است که این دسته از مردم انسان‌های بخیل و متکبر هستند. بنابه نظر مفسران، بخل این افراد در برابر انفاق مؤمنان بیان شده و بی‌نیازی طلبیدن آنها در مقابل خداوند، بهانه و وسیله‌ای برای ثروت اندوزی آنان است.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَىٰ آیهٔ ۸ از سورهٔ ۹۲ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«و اما هرکس که بخل ورزد و (خود را) بی‌نیاز شمرد»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«و اما کسی که دریغ‌ورزید و بی‌نیازی نمود»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به گروه دوم از انسان‌ها اشاره شده است که این دسته از مردم انسان‌های بخیل و متکبر هستند. بنابه نظر مفسران، بخل این افراد در برابر انفاق مؤمنان بیان شده و بی‌نیازی طلبیدن آنها در مقابل خداوند، بهانه و وسیله‌ای برای ثروت اندوزی آنان است.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره لیل، نود و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره اعلی و پیش از سوره فجر نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.