آیه ۱۴ سوره بروج: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۴ سوره بروج''' چهاردهمین [[آیه]] از هشتاد و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۱۴ سوره بروج''' چهاردهمین [[آیه]] از هشتاد و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به دو صفت از صفات [[الله|خداوند]] اشاره شده است: «غفور» و «ودود» که در متن آیه، خداوند چنین توصیف شده است که او آمرزنده بندگان [[توبه]]<nowiki/>کننده و دوستدار [[مؤمنان]] است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران | به گزارش [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه، در این آیه به دو صفت از صفات خداوند اشاره شده است: «غفور» و «ودود». در متن آیه، خداوند چنین توصیف شده است که او آمرزنده بندگان توبهکننده و دوستدار مؤمنان است. «غفور» و «ودود» هر دو صیغه مبالغه هستند که اشاره به نهایت بخشندگی و مهربانی خداوند دارد که او هم نسبت به [[گناه|گناه‌کاران]] و هم برای مؤمنان مهربان و بخشنده است. به عقیده مکارم، آمدن این صفات پس از ذکر تهدید کافران نشانه این است که راه بازگشت گناه‌کاران باز است و خداوند در عین اینکه شدید العقاب است؛ مهربان و بخشنده نیز هست.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۴۷–۳۴۸|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۳:۴۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | بروج | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۲ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره بروج چهاردهمین آیه از هشتاد و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به دو صفت از صفات خداوند اشاره شده است: «غفور» و «ودود» که در متن آیه، خداوند چنین توصیف شده است که او آمرزنده بندگان توبهکننده و دوستدار مؤمنان است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و او آمرزگارِ دوستدار است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اوست آمرزگار دوستدار»
محتوا
به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، در این آیه به دو صفت از صفات خداوند اشاره شده است: «غفور» و «ودود». در متن آیه، خداوند چنین توصیف شده است که او آمرزنده بندگان توبهکننده و دوستدار مؤمنان است. «غفور» و «ودود» هر دو صیغه مبالغه هستند که اشاره به نهایت بخشندگی و مهربانی خداوند دارد که او هم نسبت به گناه‌کاران و هم برای مؤمنان مهربان و بخشنده است. به عقیده مکارم، آمدن این صفات پس از ذکر تهدید کافران نشانه این است که راه بازگشت گناه‌کاران باز است و خداوند در عین اینکه شدید العقاب است؛ مهربان و بخشنده نیز هست.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره بروج، هشتاد و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره شمس و پیش از سوره تین نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۱۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۱۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۳۴۷–۳۴۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره بروج»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۷۹۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
