آیه ۱۷ سوره طارق: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۷ سوره طارق''' هفدهمین [[آیه]] از هشتاد و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، خطاب به [[محمد|پیامبر اسلام]] گفته می‌شود که به [[کافران]] مهلت بدهد. از نکات قابل توجه اینکه در این آیه ۳ بار دستور به مدارا داده شده و هر بار با یک لفظ جدید گفته شده است تا هم نشان‌دهنده تأکید بر کلام باشد و هم برای شنونده کلام تکراری نباشد. به گفته [[تفسیر قرآن|مفسران]]، این آیه می‌تواند الگویی برای [[مسلمانان]] باشد تا آنان در زندگی خود، حتی در مقابل دشمنانشان، نیز صبر و شکیبایی داشته باشند و از عجله کردن بپرهیزند. | '''آیه ۱۷ سوره طارق''' هفدهمین [[آیه]] از هشتاد و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، خطاب به [[محمد|پیامبر اسلام]] گفته می‌شود که به [[کافران]] مهلت بدهد. از نکات قابل توجه اینکه در این آیه ۳ بار دستور به مدارا داده شده و هر بار با یک لفظ جدید گفته شده است تا هم نشان‌دهنده تأکید بر کلام باشد و هم برای شنونده کلام تکراری نباشد. به گفته [[تفسیر قرآن|مفسران]]، این آیه می‌تواند الگویی برای [[مسلمانان]] باشد تا آنان در زندگی خود، حتی در مقابل دشمنانشان، نیز صبر و شکیبایی داشته باشند و از عجله کردن بپرهیزند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، خطاب به پیامبر اسلام گفته می‌شود که به کافران مهلت بدهد. از نکات قابل توجه اینکه در این آیه ۳ بار دستور به مدارا داده شده و هر بار با یک لفظ جدید گفته شده است تا هم نشان‌دهنده تأکید بر کلام باشد و هم برای شنونده کلام تکراری نباشد. به گفته مفسران، این آیه می‌تواند الگویی برای مسلمانان باشد تا آنان در زندگی خود، حتی در مقابل دشمنانشان، نیز صبر و شکیبایی داشته باشند و از عجله کردن بپرهیزند. به گزارش مکارم، تعبیر به مهلت دادن اندک و کوتاه یا به این دلیل است که در مدت کوتاهی [[اسلام]] به پیروزی‌های بسیاری دست یافت و به سرعت در [[جزیرةالعرب|جزیرة العرب]] پیشرفت کرد یا به این خاطر است که وقوع [[قیامت]] نزدیک است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، خطاب به پیامبر اسلام گفته می‌شود که به کافران مهلت بدهد. از نکات قابل توجه اینکه در این آیه ۳ بار دستور به مدارا داده شده و هر بار با یک لفظ جدید گفته شده است تا هم نشان‌دهنده تأکید بر کلام باشد و هم برای شنونده کلام تکراری نباشد. به گفته مفسران، این آیه می‌تواند الگویی برای مسلمانان باشد تا آنان در زندگی خود، حتی در مقابل دشمنانشان، نیز صبر و شکیبایی داشته باشند و از عجله کردن بپرهیزند. به گزارش مکارم، تعبیر به مهلت دادن اندک و کوتاه یا به این دلیل است که در مدت کوتاهی [[اسلام]] به پیروزی‌های بسیاری دست یافت و به سرعت در [[جزیرةالعرب|جزیرة العرب]] پیشرفت کرد یا به این خاطر است که وقوع [[قیامت]] نزدیک است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۷۶–۳۷۸|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۱:۳۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طارق | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۷ | ||||
| شماره آیه | ۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷ سوره طارق هفدهمین آیه از هشتاد و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه سوره، خطاب به پیامبر اسلام گفته می‌شود که به کافران مهلت بدهد. از نکات قابل توجه اینکه در این آیه ۳ بار دستور به مدارا داده شده و هر بار با یک لفظ جدید گفته شده است تا هم نشان‌دهنده تأکید بر کلام باشد و هم برای شنونده کلام تکراری نباشد. به گفته مفسران، این آیه می‌تواند الگویی برای مسلمانان باشد تا آنان در زندگی خود، حتی در مقابل دشمنانشان، نیز صبر و شکیبایی داشته باشند و از عجله کردن بپرهیزند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس به کافران مهلت بده، اندک زمانی آنان‌را رها کن»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«پس کافران را مهلت ده، و اندک زمانی فرو گذارشان»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه سوره، خطاب به پیامبر اسلام گفته می‌شود که به کافران مهلت بدهد. از نکات قابل توجه اینکه در این آیه ۳ بار دستور به مدارا داده شده و هر بار با یک لفظ جدید گفته شده است تا هم نشان‌دهنده تأکید بر کلام باشد و هم برای شنونده کلام تکراری نباشد. به گفته مفسران، این آیه می‌تواند الگویی برای مسلمانان باشد تا آنان در زندگی خود، حتی در مقابل دشمنانشان، نیز صبر و شکیبایی داشته باشند و از عجله کردن بپرهیزند. به گزارش مکارم، تعبیر به مهلت دادن اندک و کوتاه یا به این دلیل است که در مدت کوتاهی اسلام به پیروزی‌های بسیاری دست یافت و به سرعت در جزیرة العرب پیشرفت کرد یا به این خاطر است که وقوع قیامت نزدیک است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره طارق، هشتاد و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره بلد و پیش از سوره قمر نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره طارق، یک آیه منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۲۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۲۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۳۷۶–۳۷۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طارق»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۸۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
