آیه ۸ سوره واقعه: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ رده:آیه‌های مکی قرآن (هاتکت)) |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۸ سوره واقعه''' هشتمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۸ سوره واقعه''' هشتمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. «اصحاب المیمنة» نخستین گروه از مردم در [[قیامت]] هستند که آیه به آنها اشاره دارد. منظور از «اصحاب المیمنة» کسانی هستند که در آن روز نامه اعمال‌شان به دست راست‌شان داده می‌شود. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند: نخستین دسته از مردم در قیامت که [[قرآن]] به آنها اشاره کرده است؛ «اصحاب المیمنة» نام دارند. این گروه کسانی هستند که در آنجا نامه اعمال‌شان را به دست راست می‌دهند. به عقیده مکارم، این امر رمز و نشانه‌ای برای شناسایی [[مؤمنان]] نیکوکار و اهل نجات است. برخی نیز «میمنة» را از ماده (یمن) به معنای سعادت و خوشبختی گفته‌اند و در اینجا منظور کسانی است که از سعادتمندان و رستگاران به‌شمار می‌آیند. به نظر وی، با توجه اینکه گروه دوم با عنوان «اصحاب المشئمة» معرفی می‌شوند؛ [[تفسیر قرآن|تفسیر]] دوم مناسب‌تر است و تعبیر «ما اصحاب المیمنة» نیز برای بیان این حقیقت است که سعادت و خوشبختی آنان قابل تصور و توصیف نیست.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۰۲–۲۰۳|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۳۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | واقعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۶ | ||||
| شماره آیه | ۸ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸ سوره واقعه هشتمین آیه از پنجاه و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. «اصحاب المیمنة» نخستین گروه از مردم در قیامت هستند که آیه به آنها اشاره دارد. منظور از «اصحاب المیمنة» کسانی هستند که در آن روز نامه اعمال‌شان به دست راست‌شان داده می‌شود.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«سمت راستی‌ها! امّا چه سمت راستی‌هایی؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«[یکی] اصحاب یمین، و چه حال دارند اصحاب یمین»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: نخستین دسته از مردم در قیامت که قرآن به آنها اشاره کرده است؛ «اصحاب المیمنة» نام دارند. این گروه کسانی هستند که در آنجا نامه اعمال‌شان را به دست راست می‌دهند. به عقیده مکارم، این امر رمز و نشانه‌ای برای شناسایی مؤمنان نیکوکار و اهل نجات است. برخی نیز «میمنة» را از ماده (یمن) به معنای سعادت و خوشبختی گفته‌اند و در اینجا منظور کسانی است که از سعادتمندان و رستگاران به‌شمار می‌آیند. به نظر وی، با توجه اینکه گروه دوم با عنوان «اصحاب المشئمة» معرفی می‌شوند؛ تفسیر دوم مناسب‌تر است و تعبیر «ما اصحاب المیمنة» نیز برای بیان این حقیقت است که سعادت و خوشبختی آنان قابل تصور و توصیف نیست.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره واقعه، پنجاه و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طه و پیش از سوره شعراء نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۸۱ و ۸۲) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره واقعه، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۸۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۹۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۲۰۲–۲۰۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره واقعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۴۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
