آیه ۷۴ سوره واقعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۴ سوره واقعه''' هفتاد و چهارمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه نتیجه‌گیری از مباحث مطرح شده در آیات قبل است که در اینجا از انسان می‌خواهد در برابر این همه قدرت و [[نعمات]] الهی، [[خداوند]] را [[تسبیح]] کند و او را از هرگونه عیب و نقصی منزه بداند. | '''آیه ۷۴ سوره واقعه''' هفتاد و چهارمین [[آیه]] از پنجاه و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. این آیه نتیجه‌گیری از مباحث مطرح شده در آیات قبل است که در اینجا از انسان می‌خواهد در برابر این همه قدرت و [[نعمات]] الهی، [[خداوند]] را [[تسبیح]] کند و او را از هرگونه عیب و نقصی منزه بداند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه در حقیقت نتیجه مباحث آیات قبلی است و | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه در حقیقت نتیجه مباحث آیات قبلی است و بنابه متن آیه [[قرآن]] به پیامبر فرمان می‌دهد که «پروردگار بزرگ را تسبیح کند و او را از هرگونه عیب و نقصی منزه بداند.» به گزارش مکارم، خداوند هم ربّ (پروردگار) است و هم عظیم (بزرگ) و قادر (توانا). به باور او، اگرچه مخاطب آیه [[پیامبر اسلام]] است؛ اما روشن است که منظور همه انسان‌ها هستند. او در ادامه [[حدیثی]] را آورده که برطبق آن روایت، هنگامیکه این آیه نازل شد؛ پیامبر به [[مسلمانان]] گفت: «آن را ذکر [[رکوع]] خود قرار دهید.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۶۱–۲۶۲|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | واقعه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۶ | ||||
| شماره آیه | ۷۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۴ سوره واقعه هفتاد و چهارمین آیه از پنجاه و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. این آیه نتیجه‌گیری از مباحث مطرح شده در آیات قبل است که در اینجا از انسان می‌خواهد در برابر این همه قدرت و نعمات الهی، خداوند را تسبیح کند و او را از هرگونه عیب و نقصی منزه بداند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس نام پروردگار بزرگت را به پاکی یاد کن»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«پس به نام پروردگارت که بزرگ است تسبیح گوی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که این آیه در حقیقت نتیجه مباحث آیات قبلی است و بنابه متن آیه قرآن به پیامبر فرمان می‌دهد که «پروردگار بزرگ را تسبیح کند و او را از هرگونه عیب و نقصی منزه بداند.» به گزارش مکارم، خداوند هم ربّ (پروردگار) است و هم عظیم (بزرگ) و قادر (توانا). به باور او، اگرچه مخاطب آیه پیامبر اسلام است؛ اما روشن است که منظور همه انسان‌ها هستند. او در ادامه حدیثی را آورده که برطبق آن روایت، هنگامیکه این آیه نازل شد؛ پیامبر به مسلمانان گفت: «آن را ذکر رکوع خود قرار دهید.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره واقعه، پنجاه و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره طه و پیش از سوره شعراء نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۸۱ و ۸۲) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانسته‌اند. در سوره واقعه، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۴۲۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۲۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۲۶۱–۲۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره واقعه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۱۴۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
