آیه ۶ سوره تکویر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶ سوره تکویر''' ششمین [[آیه]] از هشتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث به ششمین نشانه وقوع [[قیامت]] در این سوره اشاره شده است. این نشانه برافروخته و پر شدن دریاهاست که احتمال دارد در آستانه رستاخیز، بر اثر زلزله‌ها و | '''آیه ۶ سوره تکویر''' ششمین [[آیه]] از هشتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث به ششمین نشانه وقوع [[قیامت]] در این سوره اشاره شده است. این نشانه برافروخته و پر شدن دریاهاست که احتمال دارد در آستانه رستاخیز، بر اثر زلزله‌ها و متلاشی شدن کوه‌ها، دریاها پر شوند یا سنگ‌های آسمانی در آنها فرو ریزد و آب‌های آن بر روی خشکی‌ها جاری شود و همه چیز را در خود غرق کند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث به ششمین نشانه وقوع قیامت در این سوره اشاره شده است. این نشانه برافروخته و پر شدن دریاهاست که احتمال دارد در آستانه رستاخیز، بر اثر زلزله‌ها و | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث به ششمین نشانه وقوع قیامت در این سوره اشاره شده است. این نشانه برافروخته و پر شدن دریاهاست که احتمال دارد در آستانه رستاخیز، بر اثر زلزله‌ها و متلاشی شدن کوه‌ها، دریاها پر شوند یا سنگ‌های آسمانی در آنها فرو ریزد و آب‌های آن بر روی خشکی‌ها جاری شود و همه چیز را در خود غرق کند. عبارت «سجرت» (از ماده تسجیر) در اصل به معنی برافروختن و به هیجان آوردن آتش است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۷۴–۱۷۵|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ ۱۸ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۰۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | تکویر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۹ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره تکویر ششمین آیه از هشتاد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث به ششمین نشانه وقوع قیامت در این سوره اشاره شده است. این نشانه برافروخته و پر شدن دریاهاست که احتمال دارد در آستانه رستاخیز، بر اثر زلزله‌ها و متلاشی شدن کوه‌ها، دریاها پر شوند یا سنگ‌های آسمانی در آنها فرو ریزد و آب‌های آن بر روی خشکی‌ها جاری شود و همه چیز را در خود غرق کند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و هنگامی‌که دریاها (مانند آتش) افروخته شوند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و آنگاه که دریاها افروخته گردد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث به ششمین نشانه وقوع قیامت در این سوره اشاره شده است. این نشانه برافروخته و پر شدن دریاهاست که احتمال دارد در آستانه رستاخیز، بر اثر زلزله‌ها و متلاشی شدن کوه‌ها، دریاها پر شوند یا سنگ‌های آسمانی در آنها فرو ریزد و آب‌های آن بر روی خشکی‌ها جاری شود و همه چیز را در خود غرق کند. عبارت «سجرت» (از ماده تسجیر) در اصل به معنی برافروختن و به هیجان آوردن آتش است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تکویر، هشتاد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تبت و پیش از سوره اعلی نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره تکویر، یک آیه (آیه ۲۸ سوره تکویر) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۶۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۴۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۷۴–۱۷۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره تکویر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
