آیه ۲۰ سوره غاشیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۰ سوره غاشیه''' بیستمین [[آیه]] از هشتاد و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث، به آخرین نمونه قدرت [[خداوند]] در عالم خلقت اشاره می‌شود که [[قرآن]] از انسان‌ها دعوت می‌کند به زمین و چگونگی آفرینش آن دقت و توجه کنند. | '''آیه ۲۰ سوره غاشیه''' بیستمین [[آیه]] از هشتاد و هشتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث، به آخرین نمونه قدرت [[خداوند]] در عالم خلقت اشاره می‌شود که [[قرآن]] از انسان‌ها دعوت می‌کند به زمین و چگونگی آفرینش آن دقت و توجه کنند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث، به آخرین نمونه قدرت خداوند در عالم خلقت اشاره می‌شود که قرآن از انسان‌ها دعوت می‌کند به زمین و چگونگی آفرینش آن دقت و توجه کنند. بنابه نظر فخر رازی مفسر سنی مذهب، اشاره به این چهار نشانه به این جهت است که «قرآن به [[زبان عرب]] نازل شده و بیشترین چیزهایی که انسان‌های آن زمان با آنها سر و کار داشته‌اند؛ همین موارد یعنی ( | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث، به آخرین نمونه قدرت خداوند در عالم خلقت اشاره می‌شود که قرآن از انسان‌ها دعوت می‌کند به زمین و چگونگی آفرینش آن دقت و توجه کنند. بنابه نظر فخر رازی مفسر سنی مذهب، اشاره به این چهار نشانه به این جهت است که «قرآن به [[زبان عرب]] نازل شده و بیشترین چیزهایی که انسان‌های آن زمان با آنها سر و کار داشته‌اند؛ همین موارد یعنی (شتر، آسمان، کوه‌ها و زمین) بوده است.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۳۱–۴۳۲|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | غاشیه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۶ | ||||
| شماره آیه | ۲۰ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۰ سوره غاشیه بیستمین آیه از هشتاد و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آیه مورد بحث، به آخرین نمونه قدرت خداوند در عالم خلقت اشاره می‌شود که قرآن از انسان‌ها دعوت می‌کند به زمین و چگونگی آفرینش آن دقت و توجه کنند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و به زمین که چگونه گسترده شده است؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و نیز به زمین که چگونه گسترده شده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آیه مورد بحث، به آخرین نمونه قدرت خداوند در عالم خلقت اشاره می‌شود که قرآن از انسان‌ها دعوت می‌کند به زمین و چگونگی آفرینش آن دقت و توجه کنند. بنابه نظر فخر رازی مفسر سنی مذهب، اشاره به این چهار نشانه به این جهت است که «قرآن به زبان عرب نازل شده و بیشترین چیزهایی که انسان‌های آن زمان با آنها سر و کار داشته‌اند؛ همین موارد یعنی (شتر، آسمان، کوه‌ها و زمین) بوده است.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره غاشیه، هشتاد و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ذاریات و پیش از سوره کهف نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره غاشیه، یک آیه (آیه ۲۲) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۴۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۵۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۴۳۱–۴۳۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره غاشیه»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۰۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
