آیه ۸ سوره شمس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:آیههای مکی قرآن using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۸ سوره شمس''' هشتمین [[آیه]] از نود و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. | '''آیه ۸ سوره شمس''' هشتمین [[آیه]] از نود و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که [[خداوند]] خیر و شر را به انسان‌ها الهام می‌کند. به عقیده مکارم مفسر شیعی، به واسطه دو نعمت [[عقل]] و [[وجدان]] که خداوند به انسان بخشیده است؛ او بدی و خوبی را تشخیص می‌دهد و سپس بر اساس آن و به انتخاب خودش مسیر حرکت را برمی‌گزیند. حال اگر در راه خوبی‌ها گام نهد؛ به سعادت و کمال می‌رسد و اگر مسیر بدی‌ها و شهوات را برگزیند؛ در انتها شقاوت و سوء عاقبت نصیبش خواهد شد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که خداوند خیر و شر را به انسان‌ها الهام می‌کند. به عقیده مکارم مفسر شیعی، به واسطه دو نعمت عقل و وجدان که خداوند به انسان بخشیده است؛ او بدی و خوبی را تشخیص می‌دهد و سپس بر اساس آن و به انتخاب خودش مسیر حرکت را برمی‌گزیند. حال اگر در راه خوبی‌ها گام نهد؛ به سعادت و کمال می‌رسد و اگر مسیر بدی‌ها و شهوات را برگزیند؛ در انتها شقاوت و سوء عاقبت نصیبش خواهد شد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۵-۴۷|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۴۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شمس | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۵ | ||||
| شماره آیه | ۸ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸ سوره شمس هشتمین آیه از نود و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که خداوند خیر و شر را به انسان‌ها الهام می‌کند. به عقیده مکارم مفسر شیعی، به واسطه دو نعمت عقل و وجدان که خداوند به انسان بخشیده است؛ او بدی و خوبی را تشخیص می‌دهد و سپس بر اساس آن و به انتخاب خودش مسیر حرکت را برمی‌گزیند. حال اگر در راه خوبی‌ها گام نهد؛ به سعادت و کمال می‌رسد و اگر مسیر بدی‌ها و شهوات را برگزیند؛ در انتها شقاوت و سوء عاقبت نصیبش خواهد شد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«سپس بدو گناه و تقوا را الهام کرده»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آنگاه نافرمانی و پرهیزگاری‌اش را در آن الهام کرد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه به این نکته اشاره می‌شود که خداوند خیر و شر را به انسان‌ها الهام می‌کند. به عقیده مکارم مفسر شیعی، به واسطه دو نعمت عقل و وجدان که خداوند به انسان بخشیده است؛ او بدی و خوبی را تشخیص می‌دهد و سپس بر اساس آن و به انتخاب خودش مسیر حرکت را برمی‌گزیند. حال اگر در راه خوبی‌ها گام نهد؛ به سعادت و کمال می‌رسد و اگر مسیر بدی‌ها و شهوات را برگزیند؛ در انتها شقاوت و سوء عاقبت نصیبش خواهد شد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره شمس، نود و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قدر و پیش از سوره بروج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۷۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۹۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۴۵-۴۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شمس»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۵۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
