آیه ۴ سوره تکویر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴ سوره تکویر''' چهارمین [[آیه]] از هشتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی [[قیامت]] چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به | '''آیه ۴ سوره تکویر''' چهارمین [[آیه]] از هشتاد و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی [[قیامت]] چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به معنی شتر ماده بارداری است که در آستانه آوردن بچه است. منظور از این عبارت در آیه، نشان دادن شدت ترس و وحشت آن روز می‌باشد که در آن روز هر انسانی ارزشمندترین اموال خود را فراموش کرده و آن را رها می‌کند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی قیامت چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی قیامت چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به معنی شتر ماده بارداری است که در آستانه آوردن بچه است. منظور از این عبارت در آیه، نشان دادن شدت ترس و وحشت آن روز می‌باشد که در آن روز هر انسانی ارزشمندترین اموال خود را فراموش کرده و آن را رها می‌کند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۷۲–۱۷۳|ج=۲۶}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ ۱۸ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۰۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | تکویر | ||||
| تعداد آیات سوره | ۲۹ | ||||
| شماره آیه | ۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره تکویر چهارمین آیه از هشتاد و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی قیامت چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به معنی شتر ماده بارداری است که در آستانه آوردن بچه است. منظور از این عبارت در آیه، نشان دادن شدت ترس و وحشت آن روز می‌باشد که در آن روز هر انسانی ارزشمندترین اموال خود را فراموش کرده و آن را رها می‌کند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و هنگامی‌که ماده شترانی را که بچه‌هایشان به دنبالشان هستند وانهند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و آنگاه که شتران آبستن ده‌ماهه[ی بس عزیز] وانهاده گردند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که رهاکردن اموال قیمتی و ارزشمند به هنگام برپایی قیامت چهارمین نشانه وقوع آن در این سوره است. «عشار» (جمع عشراء) در اصل به معنی شتر ماده بارداری است که در آستانه آوردن بچه است. منظور از این عبارت در آیه، نشان دادن شدت ترس و وحشت آن روز می‌باشد که در آن روز هر انسانی ارزشمندترین اموال خود را فراموش کرده و آن را رها می‌کند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تکویر، هشتاد و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تبت و پیش از سوره اعلی نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره تکویر، یک آیه (آیه ۲۸ سوره تکویر) منسوخ گزارش کرده‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۶۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۳۴۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۶: ۱۷۲–۱۷۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره تکویر»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۸۳۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
