آیه ۱۴ سوره شمس: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۴ سوره شمس''' چهاردهمین [[آیه]] از نود و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات قبلی، در آیه مورد بحث به این مطلب اشاره دارد که «[[قوم ثمود]]» به هشدارهای «[[صالح]]» توجهی نکردند، ناقه را پی کردند و سرانجام او را کشتند. براساس گزارش مکارم مفسر شیعی، به دنبال این عمل زشت «قوم ثمود»، [[خداوند]] نیز [[عذاب]] را بر آنان نازل کرد و آنها با صاعقه آسمانی از بین رفتند. به‌گونه‌ای که هیچ اثری از آنها و از کاخ‌ها و خانه‌های عظیمشان باقی نماند و همگی‌شان در زیر خانه‌های ویران شده دفن شدند. | '''آیه ۱۴ سوره شمس''' چهاردهمین [[آیه]] از نود و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[سوره مکی|مکی]] آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات قبلی، در آیه مورد بحث به این مطلب اشاره دارد که «[[قوم ثمود]]» به هشدارهای «[[صالح]]» توجهی نکردند، ناقه را پی کردند و سرانجام او را کشتند. براساس گزارش مکارم مفسر شیعی، به دنبال این عمل زشت «قوم ثمود»، [[خداوند]] نیز [[عذاب]] را بر آنان نازل کرد و آنها با صاعقه آسمانی از بین رفتند. به‌گونه‌ای که هیچ اثری از آنها و از کاخ‌ها و خانه‌های عظیمشان باقی نماند و همگی‌شان در زیر خانه‌های ویران شده دفن شدند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات قبلی، در آیه مورد بحث به این مطلب اشاره دارد که «قوم ثمود» به هشدارهای «صالح» توجهی نکردند، ناقه را پی کردند و سرانجام او را کشتند. براساس گزارش مکارم، به دنبال این عمل زشت «قوم ثمود»، خداوند نیز عذاب را بر آنان نازل کرد و آنها با صاعقه آسمانی از بین رفتند. به‌گونه‌ای که هیچ اثری از آنها و از کاخ‌ها و خانه‌های عظیمشان باقی نماند و همگی‌شان در زیر خانه‌های ویران شده دفن شدند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات قبلی، در آیه مورد بحث به این مطلب اشاره دارد که «قوم ثمود» به هشدارهای «صالح» توجهی نکردند، ناقه را پی کردند و سرانجام او را کشتند. براساس گزارش مکارم، به دنبال این عمل زشت «قوم ثمود»، خداوند نیز عذاب را بر آنان نازل کرد و آنها با صاعقه آسمانی از بین رفتند. به‌گونه‌ای که هیچ اثری از آنها و از کاخ‌ها و خانه‌های عظیمشان باقی نماند و همگی‌شان در زیر خانه‌های ویران شده دفن شدند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۵۶–۵۹|ج=۲۷}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجه‌بندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامه‌ها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | [[رده:آیه‌های مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۴:۴۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شمس | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۱۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره شمس چهاردهمین آیه از نود و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در ادامه آیات قبلی، در آیه مورد بحث به این مطلب اشاره دارد که «قوم ثمود» به هشدارهای «صالح» توجهی نکردند، ناقه را پی کردند و سرانجام او را کشتند. براساس گزارش مکارم مفسر شیعی، به دنبال این عمل زشت «قوم ثمود»، خداوند نیز عذاب را بر آنان نازل کرد و آنها با صاعقه آسمانی از بین رفتند. به‌گونه‌ای که هیچ اثری از آنها و از کاخ‌ها و خانه‌های عظیمشان باقی نماند و همگی‌شان در زیر خانه‌های ویران شده دفن شدند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس او را دروغگو انگاشتند آنگاه آن‌را پی کردند سپس به سزای گناهانشان، پروردگارشان بر آنان کیفر نازل کرد و ایشان را هلاک کرد و آن کیفر را بر آنان یکسان اعمال داشت»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«سپس او را دروغ‌زن شمردند و آن [شتر] را پی کردند، آنگاه پروردگارشان آنان را به گناهشان، به یکسان نابود ساخت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در ادامه آیات قبلی، در آیه مورد بحث به این مطلب اشاره دارد که «قوم ثمود» به هشدارهای «صالح» توجهی نکردند، ناقه را پی کردند و سرانجام او را کشتند. براساس گزارش مکارم، به دنبال این عمل زشت «قوم ثمود»، خداوند نیز عذاب را بر آنان نازل کرد و آنها با صاعقه آسمانی از بین رفتند. به‌گونه‌ای که هیچ اثری از آنها و از کاخ‌ها و خانه‌های عظیمشان باقی نماند و همگی‌شان در زیر خانه‌های ویران شده دفن شدند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره شمس، نود و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره قدر و پیش از سوره بروج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۱: ۱۷۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۴۹۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۵۶–۵۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شمس»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۲۹۵۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
